Bu, ismen değil, mahiyet itibariyle böyledir. Başta eğitim sistemi, anayasa, kanunlar vs., “hürriyet, demokrasi, adalet” üzerine değil, “istibdat” üzerine oturtulmuştur.

Önde, vitrinde milletin seçtiği siyasetçiler görünmekte, işleri arkadan yürütenler başkadır. Olumsuz işlerde suç, milletin içinden seçilmiş iktidarlara, sivil hükümetlere yıkılıyor. 

Kemalizmin taktiği şöyledir: Birçok hocayı, şeyhi, “hubb-u cah (makam sevgisi), havf damarı, enaniyet ve dünyanın cazibedar” şeyleriyle yanına çekti; itiraz edemeyecekleri, şekilde ellerini-kollarını, dillerini bağladı. 

“Demokratlık, hürriyet-i vicdan, İslâmiyetin bu kanun-u esasîsine dayanabilir. Çünkü kuvvet kanunda olmazsa, şahsa geçer. İstibdad, mutlak keyfî olur.” 1

Kuvvet kanunda, hukukta, adalette, anayasada olmadığından; şahıslar eline geçti. Şahıslar da şu hale geliyor: “Bir ince teli, rüzgâr her tarafa çevirebilir. Fakat içtimâ ve ittihat ile hâsıl olan hablü’l-metin (sağlam ip) ve urvetü’l-vüskâ (çok sağlam kulp, tutanak, sap) değme şeylerle tezelzül etmez (sarsılmaz). (...) İşte, bakınız: Eski padişahların irâdesini, Ermeni rüzgârı ve ecnebî havası veya vehmin vesvesesi esmekle çevirebilirdi. O da, sükûta rüşvet-i mâneviye olarak, birçok ahkâm-ı şeriatı feda ediyordu. Şimdi kapı açıldı; fakat, tamamı ileride. Üç yüz ârâ-i mütekâbile ve efkâr-ı mütehâlife hak ve maslahattan başka birşey ile musâlâha etmez veya sükût etmezler. Hak ve maslahat ise, şeriatta esastır.” 2

Bu taktiği Bediüzzaman için de kullanmak istediler: “Ankara siyaseti Bediüzzaman’a 300 lira (bugünkü rakamlarla on binlerce lira), milletvekilliğini, Şark genel vaizliğini teklif eder. (Yani diğer büyük âlimler ve şeyhlere yaptığı gibi.) O, hepsini reddedip elinin tersiyle iter. Çünkü, ahirzamanda gelmesi haber verilen dehşetli şahısları orada görür.”  3

“Büyük memurlardan birkaç zât benden sordular ki: ‘Mustafa Kemal sana üçyüz lira maaş verip, Kürdistan’a ve vilâyât-ı şarkıyeye, Şeyh Sünusî yerine vaiz-i umumî yapmak teklifini neden kabul etmedin? Eğer kabul etseydin ihtilâl yüzünden kesilen yüz bin adamın hayatlarını kurtarmaya sebeb olurdun’ dediler. 

Ben de onlara cevaben dedim ki: Yirmişer-otuzar senelik hayat-ı dünyeviyeyi o adamlar için kurtarmadığıma bedel, yüz binler vatandaşa, herbirisine milyonlar sene uhrevî hayatı kazandırmaya vesile olan Risale-i Nur, o zayiatın yerine binler derece iş görmüş. Eğer o teklifi ben kabul etseydim, hiçbir şeye âlet olamayan ve tâbi’ olmayan ve sırr-ı ihlâsı taşıyan Risale-i Nur meydana gelmezdi.”  4

Dipnotlar:

1- Bediüzzaman, Emirdağ Lâhikası, s. 386.

2- Bediüzzaman Said Nursî, Münâzarât, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, s. 40.

3- Bediüzzaman, Tarihçe-i Hayat,  s. 131. 

4-  Tarihçe-i Hayat, s. 641.