Evet, “Zaman, cemaat zamanıdır, cemaatte olan kuvvet, fertte yoktur. (Bediüzzaman, İşaratü’l-İ’caz, s. 162) “Şahıs ne kadar güçlü ve dahi de olsa şahs-ı maneviye karşı mağlûp düşebilir.” (Bediüzzaman, Emirdağ Lâhikası, s. 120)

Şahıslar, savrulur; cemaat, şahs-ı manevî isabet eder: “Risale-i Nur şakirtlerinin bir şahs-ı mânevîsi var; şüphesiz o şahs-ı mânevî bu zamanın bir âlimidir.” (Bediüzzaman, Lem’alar, s.  171)

Eski zamanda yönetim şahısların elinde idi. Zira, işler, meslekler dallanıp budaklanmamıştı. Padişah, halife, kral, birkaç kişi ile meseleleri yarım da olsa yürütebiliyordu. Günümüzde meseleler, ilimler (ma-nevî, sosyal, fennî) ve mesleklerin dallanıp-budaklanmıştır. Yönetime de yenilik getiren Bediüzzaman kendisini aradan çıkarmış, yerine “Risale-i Nur’u, cemaati, şahs-ı maneviyi, istişareyi, meclisi, şûrâyı” koymuş; “hoca, şeyh, şahıs, liderlerleri” aradan çıkarmıştır. 

Takip edelim: “Bu zaman, ehl-i hakikat için, şahsiyet ve enaniyet zamanı değil. Zaman, cemaat zamanıdır. Cemaatten çıkan bir şahs-ı manevî hükmeder ve dayanabilir.” (Bediüzzaman Said Nursî, Kastamonu Lâhikası, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, s. 106)

Meseleler ortak akıl, kollektif şuur, teşrik-i mesai ile halledilir. Üstad, “Benim de bir reyim var” demişse, başkasının ne hakkı ve haddi var ki, “Bütün reyler benimdir, ben ne dersem odur” diyebilir! Zira, “Lâakal her onbeş günde bir defa” okuduğu İhlâs Risalesi’ndeki (21. Lem’a’daki) şu hakikate göre hareket eder:

“Hakikî, samimî bir ittifakta herbir fert, sair kardeşlerin gözüyle de bakabilir ve kulaklarıyla da işitebilir. Güya on hakikî müttehid adamın herbiri yirmi gözle bakıyor, on akılla düşünüyor, yirmi kulakla işitiyor, yirmi elle çalışıyor bir tarzda mânevî kıymeti ve kuvvetleri vardır.” (Bediüzzaman, Lem’alar, s. 165)

İşte fertlerden ailelere, ailelerden topluma İhlâs Risalesi’ndeki bu anlayışı yerleştirmek ve pratik hayata geçirmek gerekir. Yoksa, “Birliğimizi beraberliğimizi koruyalım!” diye hamasi nutuklar atmanın bir faydası yok.