Niye mi? Okul binaları ta uzaktan belli oluyor da... Estetikten uzak mekânlar... Okulların adını yazan tabelalar da fabrika çıkışlı... Soğuk yazılar... 

Halbuki hayatın bin bir rengi var! Bunları yapanlar, buralardan mezunlar; değil mi! Bir sanat var mı bu üst üste yığılmış yapılarda! 

Kuru ve her sene aynı cümlerden açılış törenleri... 

Kalabalık sınıflar... 

Çoğunun cebinde bir kitap alacak parası olmayan öğrenciler ve kitaba ne zamandır uzak -hatırı sayılır sayıda- öğretmenler-i!  

Okullar yüz yıldır kapalı bana göre! Açık olsaydı; dünyaya açılan bir sayfası, penceresi, kapısı olurdu.

Ölüm hep böyle peşimizde mi, diriliş nasıl, yaşamak nedir, diye soruyorsun. 

Koca koca diplomaların hiçbir soruna cevap vermiyor; sen boyuna okul temelleri atıyorsun! Ne için? Cevabını sen ver; bana ne; diplomalı diplomalı gezmiyor musun!

Madem zenginiz; eğitime çare bulun o zaman! Bin beş yüz, iki bin genci, daracık beton binalara doldurmayın!

Eğitim mi?!... Oyalama taktiği... Birkaç seçme okul, birkaç bin özel öğrenci... sonrası? Dostlar alışverişte görsün! 

Çare, diyeceksiniz! 

Adalet, meşveret/danışmak ve hürriyet...

Haşşöyle… öğretmenler önlük giyince eğitim rayına girecekmiş! Biz de düşünüp duruyorduk yüz bin sıfır çeken lise mezunlarını! Çare önlük! Bu kadar basit! 

Eğitim “sorunlu”; bir de zorunlu!

Gerçekçi olmak iyidir. Şiirle uğraşıyorum fakat bu eğitimle uğraşanlar kadar "hayalperest" değilim. 

Doğru oturup doğru konuşalım. 

Fuarda gezerken gördüm ve heyecanlandım. Niye? Yahya Kemal'in bütün şiirleri tek kitapta toplanmış. 

Kitap: "Al beni, oku beni!" diyor. 

O ne hoş baskı! İstanbul Fetih Cemiyeti’nden çıkmış. 

Tatlı bir "gök/deniz mavisi karışımı” cilt kapağı... 

Sıkı durun! 1000 adet bütün baskı. Birini de ben aldım. Helal olsun! 

Yüz binlerce öğretmen, milyonlarca öğrenci ve Yahya Kemal 1000 tanecik basılıyor. Sorayım da… kime?! 

Okullara gidip gidip gelelim mi hâlâ?! Halimize ağlayalım mı gülelim mi?! 

Siz dünyaya nizam vermeye devam edin! Nasıl olsa Yahya Kemaller yine gelir!