Maskeli bir hayata bizi kimler mecbur ediyor? 

Maskeli, riyakar, yalancı, yüzünden, iş olsun diye işler bir türlü bitmeyecek mi?

Aşk olmayınca meşk/çalışma olmaz atasözünden alacak dersimiz de yok demek!

Aşksız yani heyecansız bir dünyayı kendi ellerimizle inşa ettik, büyüttük, büyütüyoruz.

En olması gereken selâmlaşmayı bile beceremiyoruz. Masum bir şey olan hâl hatır sormayı, sorsak gereğince davranabilmeyi…

Düşman mıyız birbirimize; hayır! 

Dost muyuz; hayır!

Dilimiz silinince, paslanıp küflenince; hayatın çekilmezliği yanı başımıza bağdaş kuruyordu. 

Çocukluğumdan beri konuşulan kıyamete daha daha yaklaşır gibiydik.

Köylerin, şehirlerin önü arkası açılıyordu durmadan. Sırlar sıra sıra sırlanıp duruyordu. 

Birinci ve İkinci Harbin açtığı yaralar sarılamadan yenileri açılıyordu.

Okuduklarım, duyduklarım çok şeyin  nöbetini bitirip gittiğini söylüyordu..

Tarihin tekerrüre takati yoktu ama birileri eski muhal hâlleri, dilleri pazara sürmekten, vitrine koymaktan geri durmuyordu.

Hızla kıyamete koşan bir dünyanın şaşkınlarını oynuyorduk. 

Cevapsız soruları sormak hoşuma gider. Daha yanisi cevabı belli soruları… 

Meselâ… hızlı trenlere ve sairelere gerek var mı; bilmem! 

Bu soruları çoğaltalım ki hayatımız hangi soruların cevabı… diye…

Ağzımızın tadı kaçmasın diyeki arayış, buluş ve rötuşların hepsi olmasa da çoğu  bizi hırpalıyor, törpülüyor, öğütüyordu.

Şu şeklen, şu naklen, şu hayalen, şu gıyaben, şu cununen, şu aklen, şu kalben, şu hakikaten yaşadaıklarım…diye bir pano yapsam salonun duvarına da gelip gittikçe baksam… 

Misafirler de o ayna denilen terazide kendini görse, tartsa, arasa, bulsa, kaybetse, kaydetse hayatın baş köşesine.

Yazalım o zaman alt alta yaşadıklarımızı ve savurduklarımızı.

***

İTİRAF

Bunca yıl yaşadım.

Okullar boş, sokaklar başıboş...

Diplomalar süs...

Düşünmek lüks...

İhtiyaç listesinde kitap yok!

Kalem yok, defter yok!

Acele, bir yere gitmemiz gerek…

Yok; bize bir sükûnet ülkesi gerek…