*

Dünya... gele gele buralara geldi. Binalar dövdü şehirleri. Sinan, İstanbul’a İstanbul katardı; biz İstanbul’u azalttık Fitne, uykuya yatırılırdı; mümkün mertebe; Şimdi bir tuhaf ale-niyet oldu. Zalime haddi bildirilirdi; şimdi... zalim-mazlum karıştı. Kör kuruşun hesabı sorulurdu. İnsanı insan etmek için yollara düşerdik; önce kendimizi... Kapital dünya ile pek işimiz yoktu. Sakindik; özel zamanlar dışında; birden bağırır çağırır olduk. Aklımızı bir yerlere, kalbimizi kendi haline bıraktık. Dünyanın değiştiğini anlayamadık; kirli, kanlı bir ç-ağa düştük. Anlı şanlı adamlardık biz; dünyaya yön verirdik. Bir ara şehre bir adam geldi; yüzlerce yıllık tozlarımızı aldı. Risale-i Nur dedi kitaplarına. Işıklı, son şık kelimeler... Anlayamadık galiba; bir elin parmakları dışında.

*

Asr-ı Saadet; niye Asr-ı Saadetti? Şimdi niye asr-ı sefalet ve felâket ve helâketteyiz? Araştırmaya değmez mi! Üniversiteler ne güne lâzım?!...

*

İmtihan sorularının çok zoruyla bir kere daha karşı karşıyayız. Kolayından, ortalama, yuvarlak, herkesin bildiği tarzda cevaplarla geçiştirilecek gibi değil. Adaletten ayrılmayacaksın, bile bile karıncayı ezmeyeceksin. Bir de sorularım var: “Kaç kitap okudun? Kaç kelimen var? Tarih bilir misin? Kendini ne kadar tanıyorsun? Her duyduğuna hemen inanıyorsan; seninle nasıl konuşacağız?” Her zaman insan kalmak diye birinci özelliğimiz hep taze kalacak bu arada! Yani tezekkür, tefekkür, teşekkür hallerimiz ne durumda; en azından “geçer” not alır mı!

*

Dünya be; yordun bizi!

Ki güzelliklerle doluydu hayat.

Güneşin gözlerimde parlayışı...

Işıldayışı suyun sürahide...

Papatyalar, gelincikler mevsimi gelince...

Bir şarkı gibi alnımda rüzgâr...

Dünya be; ne yaptın böyle!

Bir dilim ekmek, bir yudum su...

Meyvelerin o dayanılmaz kokusu...

Misafirdim; bir iki insanlık işim vardı.

Olmadık gürültüler çıkardınız.

Keyfini kaçırdınız sükûnetin.

Hayatı elinize yüzünüze bulaştırdınız.

Bir çocuğun gözlerinde kaybolmadınız.

Kocaman binalar yükseldi; alçacık huzur yok.

Yok, yok; dünya be, durul biraz!

Hayatı koklamak istiyorum;

Lehül esma ül hüsna...

Hasbünallah...

La havle velâ kuvvete illa billah...

*

Otur bir çınarın gölgesine;

Yüz yıllık yorgunluğun dinlensin!

*

Ödünç insanlık aranıyor.

Dünya kalpsiz artık...

Artık nutuklar boş...

Üç buçuk zalime teslim bir dünya;

Anlamam; niye kalkar trenler, uçaklar!

Niye okullar, fabrikalar, yollar!

İnsanlığın öldüğü bir dünya;

Kıyamet kopuyor da haberimiz mi yok!

İnsanlık nedir, anne?!...

*

Yaşamak nedir ki... ve ne kadar abartıyoruz;

Görmüyoruz kuşların saadetini.

Çalıştıkça çalışıyor; eziliyoruz karıncalar gibi...

Arı olalım biraz; çiçek çiçek gezelim!

Ağaçlara bak hele; durduğu yerde;

Mevsimler, yıldızlar, kuşlar misafiri...

Biraz tevekkül, kanaat, şükür, tefekkür, hayret...

Dünya o kadar kısa ki kısa...

Asık suratlı, cimri, savaşçı amcaları gördükçe...

Öldükçe ölüyor hayallerim.

Bunlar yaşamak kaçkınları; yaşamak nedir; bilmiyor, anne!