Fecir vakti, güneş doğuncaya kadar ilkbahar mevsimine, insanın ana rahmine düştüğü zamanına, yer ve göklerin altı günde yaratılışından ilk gününe benzer, onları ve o vakitlerde Cenab-ı Hakk’ın yaptığı icraatı ve Şuun-u İlâhi’yeyi hatırlatır.

Öğle vakti, yaz mevsiminin ortasına, gençliğin kemâline, dünyanın ömrü içerisinde insanın yaratılış dönemine benzer, işaret eder ve onlardaki rahmet ve nimet tecellilerini ihtar eder.

İkindi vakti, güz mevsimine, ihtiyarlık vaktine, âhir zaman Peygamberinin (asm) Asr-ı Saadetine benzer ve bunlardaki nimetlerini hatıra getirir.

Akşam vakti ise güz mevsiminin sonunda pek çok mahlûkun ölüp gitmesini, insanın vefatını, dünyanın kıyamet vaktindeki harap oluşunu ihtar ederek; Yüce Rabbimizin Celâl tecellilerini gösterir ve insanı gaflet uykusundan uyandırır bir zaman dilimidir.

Yatsı zamanı ise “İşâ Vakti”; karanlığın gündüz âleminin eserlerini siyah kefeni ile setretmesini, kışın beyaz kefeni ile ölmüş yerin yüzünü örtmesini, vefat etmiş insanın geri kalan eserlerinin de vefat edip, unutulma perdesi altına girmesini, şu imtihan dünyası olan bu kâinatın; bütün bütün kapanmasını hatırlatarak şimdi Kahhar-ı Zülcelâl’in de celâlli tasarruflarını ilân eder. Bu bağlamda, gece vakti, kışa kabre, kabir âlemine benzeyip gecede kılınan teheccüd namazı ise; kabir gecesinde ne kadar önemli bir ışık olduğuna işaret ederken, ikinci sabah da haşir sabahını hatırlatır. Şu kışın baharı, şu gecenin sabahı ne kadar makul, gerekli ve kesin ise, haşrin sabahı da kabrin baharı da o kesinliktedir. “Namaz mü’minin mi’racıdır” diye buyuran Peygamber Efendimiz (asm) Hazretleri, ne kadar yerinde bu hadisi irad etmiştir. “Hem namazda ruhun ve aklın ve bütün lâtifelerimizin büyük bir rahatı vardır. Hem namaz cisme de o kadar ağır bir iş değildir.” diyor Bediüzzaman Hazretleri.