İslâm hoşgörü dinidir. Din adına yanlış yapanlar varsa, bu durum İslâm’dan değil, şahıslardan ve siyasal İslâm düşüncesinden kaynaklanmaktadır. Siyasal İslâm ise bir yerlere gelebilmek için İslâm’ı kullanan, terörü ve kargaşayı besleyen bir anlayıştır. (Belki de “siyasal İslâm” tâbiri bile doğru değildir, İslâm’ın siyasalı olmaz, “siyasallaştırılmış İslâm” demek lâzımdır.)  Bu tip insanlar fikirlerini dini okul ve camilerde yeşertirler. Sonuçtan, uygulamadan belli olurlar. Nitekim dinî okullarda okuyan gençler, Allah’ın günde beş vakit namaz dâvetine uymazlar da,  siyasal İslâmcı bir partinin miting veya afiş yapıştırma işine hemen koşarlarsa, bu onların siyasal İslâm tuzağına düştüklerini gösterir. Camilerde de durum aynıdır. Miting var diye namaz sonrası tesbihatlar yapılmadan camiden çıkılıyorsa, durum din adına vahim demektir. 

Siyasal söylemlerle, siyasal İslâmcı bir parti iktidara geliyor. İslâmî hiçbir gelişme yaşanmıyor. Düşündürücü değil mi? Camilerde bir kıpırdanma yok. Yani cemaatte bir artış söz konusu değil. Ama aileler çatırdıyor. Boşanmalar artıyor. Fuhuş çoğalıyor. Uyuşturucu kullanımı ve sentetik uyuşturucu, Bonzai ilkokullara kadar giriyor. Hırsızlık emniyet binalarının yanında dahi yapılıyor. Mânevî bir erozyon var. Dünyevîleşme tırmanıyor. Lüks ve israf diz boyu. Müslüman devletlerle ilişkilerimiz zayıflıyor. İşin garibi devletlerle değil, o devletteki örgütlerle ilişki kuruluyor. Sonuç Libya’da Türk inşaat şirketleri sınır dışı. Demek ki İslâm’ı siyasallaştıranlar bir şovmen. Saf, akılları gözlerinde olan ve okumayan Müslümanları kandırıyorlar. Halbuki Mü’minin feraseti, seziş gücü fazla olan insandır. Gerçekleri görebilmelidir. Aynı delikten iki defa yılana sokulmamalıdır. Sokuluyorsa ya bu işte ya da Müslümanlarda bir terslik var demektir. İslâm’da terslik olamaz. Anarşi yıkıcılıkta yoktur. Dedikya mesele İslâm’da değil, İslâm’ı bir yerlere gelmek için kullananlardadır. Asıl anarşi fikirde, kafalardadır.  Kitabî olarak İslâm’ı öğrenenler, doğru İslâmiyet’i veya İslâm’a yakışan doğruluğu insanlarda göremeyince Müslümanlardan da soğuyorlar. “İslâm bu ise”  deniyor. Halbuki menfaat şebekeleri İslâm’ı kendi şahsî ve kirli emelleri için kullanıyor. Doğru veya gerçek İslâm’ı göstermiyerek insanların zihnini bulandırıyorlar. İslâm’ın gelişmesini firenliyorlar. Ya da İslâmî düşüncelerde erozyona sebep oluyorlar. Neresinden baksan zarar üstüne zarar. Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri, imanları tazelemek, İslâmiyeti tecdid etmek ve Müslümanları terakki ettirmek  için ortaya çıkıyor. Bu gün Müslümanın imanı zayıflamıştır. İşin garibi bunun da farkında değildir. İman kalesi tehlikede. İmanın güçlendirilmesi lâzım. Bunun için de okumak lâzım. Sohbetlerde okunan Risaleleri dahi yeterli görmeyip kendi evimizde de günlük ders olarak okumalıyız. Feraset gözümüzü güçlendirmeliyiz. Bilhassa Risale-i Nurların basındaki temsilcisi olan Yeni Asya’yı okumak. Mısır’da Müslüman Kardeşlerin başına gelenler Yeni Asya’nın ne haklı olduğunu ortaya koydu. “Yeni Asya yazıyorsa doğrudur” gerçeği perçinlendi. Aynen Suriye Politikası gibi. Bulaşmayın, zararını en fazla bizler görürüz dedikçe, dış güçlerin teşvik etmesiyle Suriye’nin iç işlerine fazlaca müdahil olduk. Sonuç ortada. Fazla söze gerek yok. İki milyon Suriyeli göçmen sokaklarımızda perişan vaziyette dolaşıyor. İsrail’in işgal ettiği Golan Tepelerini Suriye’nin geri alması hayal. Yanlış Suriye politikası, işsizlik, anarşi...

Görülüyor ki anarşi İslâm’da değil, siyasallaştırılmış İslâm’dadır. Demokrasiden uzaklaşmak da terördür, anarşidir. Totaliter rejimlere kapı aralamaktır. İslâm’ın terörle anılmasına sebeptir. Kanun bir kere çiğnendi miydi, devamı gelir.