Tarihte “Deli İbrahim” adıyla bilinen Sultan İbrahim gerçekten deli miydi? Bir bakalım. Sultan İbrahim bazen Edirne’ye gider, bazan de İstanbul’da ayak divanı (halk günü) yapıp halkın şikâyetlerini dinlerdi.

Bir gün Edirne’ye gittiğinde tellâl bağırttı:

“Padişah fermanıdır, duyduk duymadık demeyin! Yarın ayak divanı olacaktır. Kimin kimden şikâyeti varsa gelsin, Padişah Efendimize söylesin. Duyduk duymadık demeyin!”

...

Ertesi gün ayak divanı oldu. Padişah halkın karşısına çıktı. Kalabalığa sordu:

“Ben dahil kimseden şikâyetiniz var mı?”

Halktan biri ileri çıktı. Padişahı selâmladıktan sonra:

“Padişahım” diye konuştu. “Benim şikâyetim vardır.”

“Söyle de tedbir edelim. Şikâyetinde haklıysan haksızı cezalandıralım.”

“Padişahım, Kerim Ağa denen eşkiya bana zulmetti. Malımı mülkümü alıp, çoluğum çocuğumla sokaklara attı. Memleketin varlıklılarından iken en varlıksızı oldum. Bir lokmaya muhtaç hale geldim. Sözümü doğrulayacak şahitlerim vardır.”

Padişah şahitleri de dinledikten sona Kerim Ağa’yı buldurup getirtti.

“Ağa, hakkında şikâyet var, eşkiyalığa bulaşıp mazlumları soyar, mallarını alarak sokaklara atarmışsın. Doğru mudur?”

Adam özür dileyeceği yerde, ileri-geri konuşmaya başladı. Padişahın kendisine bir şey yapamayacağını sanıyordu. Çünkü taraftarlarına güveniyordu. Bunu da bağıra bağıra söyledi:

“Padişahım, ben yeniçeriyim!”

Sultan İbrahim öfkeyle tahtından fırlayıp, adamı yakasından tuttuğu gibi yere çaldı:

“Bre densiz! Sen yeniçeri isen ben de padişahım.”

Oracıkta cezasını verdi. Haklıya hakkını teslim etti. 

Acaba bu delilik belirtisi miydi, yoksa akıllıca bir hareket miydi?

Ona “deli” damgasını vuranlar, bu hareketi karşısında utanmalılar.