Diriliş’in kelime anlamı canlanma. Lâkin nasıl canlanalım? Hani bazen üzerimize bir ağırlık çöker, elimiz kolumuz yerinden kalkmaz, bir şeye ihtiyacımız vardır, bilemeyiz. Düşünürüz, yemek yeriz, su içeriz, olmadı biraz dışarı çıkıp dolaşayım deriz.
Belki biraz açılırız, ama nereye kadar? Ya da bir hastalık hâlinde bir kamyon dolusu sopa yemiş gibi yatarız yatakta, bir ilaç gereklidir o an. Tam da bu zamanda dirilmek gerekir, silkelenip kendimize gelmek gerekir, üzerimizdeki ataleti atmak gerekir, damarlarımızdaki kanı, ruhumuzdaki canı titretmek gerekir, insan olduğumuzun farkına varmak gerekir, isyanlardan çıkıp insafa gelmek gerekir, insaf damarlarımızı derinleştirip insanları kucaklamak gerekir, öylesine sarmak sarmalamak, adeta sen o, o da sen olmak gibi bir şeydir diriliş. Yeniden doğuş, her doğuşta olduğu gibi her yeniden başlangıç ve her başlangıcın verdiği o yeni sevinç ve coşku ile başlangıç olmalı ve daima devam etmeli.
Namazla dirilmeli insan, namaz nasıl diriltmeli insanı? Dedim ya, rûh-u canınla bir namaz kılarsan dirilirsin, gönlünü vererek fedakârâne bir namaz kılarsan dirilirsin, ihlâsla bir namaz kılarsan dirilirsin. Gerçekten dirilmek istiyorsan namazla dirilirsin. Uyuşukluk, mahmurluk, keder, üzüntü hiç bir şey duramaz namaz karşısında. Karşına değil, yüreğine koyacaksın namazı. Hayatının merkezi, gönlünün endazesi yapacaksın namazı. Namaz hep seni bekliyor evinin bir köşesinde, mescidin güzel bir yerinde, belki de kâinatın herbir karesinde. Sıkıca tutun ipine, gücün yettiğince, son nefesine kadar, nefsini dinlemeden, ona boyun eğmeden yaptığın her namaz seni bir adım daha yaklaştıracak gerçeğe. Gerçeği bir anlamda daha iyi anlayacak, bir kez daha bir kez daha diyeceksin. Son radde, evet kılmış olduğun namazı son namaz diye kılacaksın. Namaz seni, sen namazı kılacaksın, kıyam edeceksin, son kıyamım diyeceksin. Secdeye kapanıp Efendimiz (sav) gibi benliğini eritip doğrulduğunda dirileceksin.
Namaz; Cenâb-ı Hakk’ı, celâline karşı sözümüzle ve fiilimizle Sübhânallah deyip takdis etmek; kemâline karşı dilimizle ve amelimizle Allahü Ekber deyip tazim göstermek; cemaline karşı kalbimizle, dilimizle ve davranışımızla Elhamdülillâh deyip şükretmektir. (Sözler, s, 44)
Acaba ilk emir olan “İkra”yı nasıl yerine getireceğiz? Rahman ve Rahim olan Yaradan Rabbimizin adıyla okuyabiliyor muyuz? O zaman biz de namazla okumaya başlayacağız, bir çocuğun ilk anne ya da baba demeye başladığı gibi, biz de yavaş yavaş derinlere gireceğiz ve okumayı öğreneceğiz; kendimizi, Kur’ân-ı Kerim’i ve kitab-ı kebîr-i kâinatı...
TOLGA YILDIRIM
[email protected]