Meseleleri konuşarak, anlaşarak belirli bir minvalde halletmeye, neticelendirmeye çalışmak güzel olsa da yaşanılan ortamda, karşınızdakilerin sizin gibi düşünmüyor olması maalesef her zaman başlı başına bir problem olarak durur.
Başlangıçta iyi niyetle, samimî duygularla ve safî bir kalple başlanılan problem çözme süreci üçüncü şahısların yersiz müdahaleleriyle yara alır.
Sıkıntıları teşkil eden sürecin tek taraflı olarak ele alınmasıyla ya da tarafların kendi arzuları doğrultusunda şekillendirmeye çalışmasıyla çoğu kez tamamlanamadan çözüme ulaşılamadan biter ve azalacağı yerde çoğalıverir.
Sıkıntıların asıl müsebbipleri sizi akılla da, yürekle de, düşünerek de anlamaya çalışmaz. Anlamak için tüm yolları bilerek kapatmıştır. Kendisi gibi düşünen ve bu düşünceden nemalananları etrafına toplar çevresini muhkem bir hâle getirmeye çalışarak pozisyonunu da sağlamlaştırır.
Bir süre sonra siz problemin temeline dair düşünceler geliştirip meselenin özünü anlamaya çalıştığınızda problemin çözülmesinin onun kaybı anlamına geldiğini ve bu yüzden çözüme yaklaşmadığını da fark edersiniz. İşte o an sıkıntı yokmuş gibi davranışının sebebini geç olsa da anlarsınız.
Küçük ölçekte taraflardan biri bilinçli veya bilinçsiz (ki genellikle bilinçli bir şekildedir) gözde, gönülde, anlamada, ruhta, hissetmede tüm benliğiyle incelik sahibi olmaya çalışırken bir kısım zevat bunların çoğundan mahrummuşçasına hareket ederler.
Böylelerinin beyni dar kalıplı, aklı sınırlı, zihni gerginlik ve huzursuzluğa neden olan tek yönlü düşünceler içerir. Eğer hâlâ içinde bir vicdan kırıntısı da kalmışsa o kırıntının zihninde, düşüncelerinde oluşturduğu elemi azaltmak için düşünmekten de uzaklaşır.
Anlamsız davranışlarda da bulunur. Anlamsızlık ve tek gözlü hain bakış meseleyi çözeceği yerde düğümler.
Bu sebeple Kur'ân'da "İnkârcılara seslenenin durumu, bağırıp çağırmadan başka bir şey işitmeyen hayvana haykıran çobanın durumuna benzer. Onlar sağır, dilsiz ve kördürler; çünkü onlar düşünmezler... Onlar, sağır, dilsiz, kördürler ve (artık) geriye dönemezler." (Bakara: 171) diye yankılanırken ayetin devamında hakkı inkâr edenlere seslenenin durumu, bağırıp çağırmadan başka bir şey işitmeyen hayvana haykıran çobanın durumuna benzetilir.
Toplumun hadiseleri insaflı ve ön yargısız bir şekilde değerlendirebilecek ve insanlara yol göstermede, problemleri çözmede, "hakkı hak, batılı da batıl bilen ve dahası hakkı söylemekten ve savunmaktan çekinmeyen" âkil insanlara ihtiyacı bulunmaktadır.
Genel anlamda âkil insanlar denince özellikle toplumumuzda maalesef yaşı büyük insanlar anlaşılmaktadır ki bu yargı içerisinde çok ciddi problemler barındırmaktadır.
Bazen 30'lu yaşlardaki olgun ve akıllı bir kimse, ömrünü boş, anlamsız bir şekilde geçirmiş olup 60'lı yaşlara ulaşmış akabinde ne dünyasına ne de ahiretine bir fayda sağlamamış birinden çok daha faydalı, öngörülü, tecrübeli ve yol gösterici olabilmektedir.
Galiba sorunlar devam ettikçe ve görmezden gelme yolu tercih edildikçe, sıkıntılar buhar, yaşanılan mekân ve zaman düdüklü tencere oluyor.
Ve buhar birikirse, düdüğü çalıştırmak gerekir ki basınç boşalsın. Yoksa Allah korusun, biriken basınç tencereyi patlatır. Birkaç temenniyle toparlayalım isterseniz…
Meselâ Gazze de sıkıntılar, açlık, hüzün, gözyaşı bir an önce bitse…
Meselâ Müslümanların acziyeti yok olsa… Meselâ dünya güçlülerin değil de haklıların dünyası olsa…
Netice? Görmezden gelsek de dertler biriktikçe yok olmuyor.