"Benden sonra tufan" düşüncesi... İnsanlığın en büyük zaafı, bu bencillik anlayışıdır.
Böylesi bir düşünce, vicdanı kör, kalbi taş kesilmiş bir hâlin işaretidir. Çünkü insan, yalnız kendisi için yaratılmamıştır. Paylaşmak, dayanışmak ve başkasının derdini hissetmek, insana gerçek değerini kazandırır.
Tarih boyunca zulümle ayakta kalmaya çalışan toplumlar çökmüş, adaletle yaşayanlar ise yükselmiştir. Bencil anlayış, önce dostluğu bozar, sonra güveni sarsar, en sonunda da toplumu içten çürütür.
Oysa Peygamberimiz (asm) buyuruyor: “Komşusu açken tok yatan bizden değildir.”
Bu söz, insanlığın onurunu koruyan en büyük ölçüdür. Tokken açın hâlini sormak, güçlü iken zayıfa kol kanat germek, var iken paylaşmak… İşte gerçek huzur ve adalet buradadır.
Sadece kendisini düşünmek ve başkasını düşünmeme anlayışı, yardımlaşma ve paylaşmayı öldürür, adaleti zedeler, merhameti köreltir.
İnsanların kalbine kin ve güvensizlik eker.
Böyle olunca toplumda kardeşlik zayıflar, çıkarcılık ve menfaatçilik büyür, huzur yerine kargaşa hâkim olur.
Bugün yaşadığımız kargaşalar, toplumdaki huzursuzluklar ve insanların birbirine yabancılaşması işte bu bencilliğin sonucudur. Çünkü başkasının açlığına kayıtsız kalan bir toplum, kendi tokluğunu da koruyamaz. Başkasını yok ederek rahat arayan bir insan ya da toplum, kendi huzurunu da yitirmeye mahkûmdur.
Oysa insanı insan yapan, sadece kendi karnını doyurması değil; başkasının da doymasına vesile olmasıdır. Gerçek huzur ve düzen, ancak paylaşma ve adaletle mümkündür.
Bu bencillik anlayışının panzehiri, İslâm’ın ortaya koyduğu adalet ve paylaşma prensipleridir. Bunlarda;
1-Zekâtın verilmesi,
2-Faizin yasaklanmasıdır.
Zekât, zenginle fakir arasındaki uçurumu kapatır, mala bereket katar, gönülleri kaynaştırır, malın kirini temizler. Paylaşmanın en güzel örneğidir.
Faiz ise, insanların alın terini sömüren, borçluyu ezen, toplumu adaletsizliğe sürükleyen en büyük fitne kaynağıdır.
Faiz; serveti belli ellerde toplar, fakiri daha fakir, zengini daha zengin yapar.
Eğer bu iki prensip tam manasıyla uygulansa, ne bugünkü kargaşalar olur, ne de huzursuzluklar bu kadar büyür. Zira ancak bu şekilde adalet tesis edilir.
Adaletin tesis edildiği toplumda da denge sağlanır, kardeşlik güçlenir ve huzur elde edilmiş olur.