Müslüman, iman esaslarının tamamına inanmak zorundadır. Bu esaslar birbirini tamamlayan bir bütünün parçalarıdırlar. Birine iman edip diğerini inkâr eden kişi küfre yani dinden çıkmasına vesile olur.
Allah’a, Meleklerine, Kitaplarına, Resullerine (Peygamberlere), Ahiret gününe, Kader ve Kazaya kalp ile iman dil ile ikrar etmekle olur.
Kalpteki iman artıkça, ahlâkî güzellikler tezahür etmeye, insan hak ve hukukuna daha saygılı olmaya ve ibadetlerin daha bir aşkla yerine getirilmesine vesile olur.
Makam; saltanat, yücelik, azizlik, saygınlık gibi, dünya değerleri için ahiretini feda etmez. Onun için dünya bir “cam” parçası, ahiret ise “Elmas” hükmündedir.
Duhan Sûresi 47, 48, 49 ve 50 âyetleri: “(Allah Zebanilere emreder): Tutun onu! Cehennemin ortasına sürükleyin! Sonra başına azap olarak kaynar su dökün! (ve deyin ki:) Tat bakalım. Hani sen kendince üstündün, şerefliydin! İşte bu, şüphelenip durduğunuz şeydir.” (Diyanet meali.)
İman sayesinde namaz kılan kişi; yalana, faize, kumara ve çirkinliklere bulaşmaz, adalete ve kul hakkına bir başka önem verir. Helâl, keyfe kâfi geldiği için harama girmeye tenezzül etmez, günah ve hatalarına tez zamanda tövbe etmesini de bilir.
“Ey zevk ve lezzete müptelâ insan! Ben yetmiş beş yaşında binler tecrübelerle ve hüccetlerle ve hadiselerle aynel yakin bildim ki: Hakikî zevk ve elemsiz lezzet ve kedersiz sevinç ve hayattaki saadet yalnız imandadır ve iman hakikatleri dairesindedir.” (Bediüzzaman, Sözler)
Müslüman topluluğunda yaşanan olumsuzluklar, adaletsizlikler, kul hakkı ihlâlleri, gelir dağılımındaki dengesizlikler görürüz. İbadetlerini güzelce yerine getirip, Kur’ân’ı iyi okuduğu halde helâl haram demeden çıkarını kollayan, haksız biçimde dostlarını, akrabalarını kayıranlara sıkça rastlanır. Yine devletin belli kademelerine gelen bazı kimselerin de devletin malını harcamada hakkaniyet göstermediğini görürüz.
Bütün bunlar ülkede iyi Müslümanların arttığı alâmeti değil, tersine iman konusunda sıkıntıların giderek arttığına işarettir.