Yasalar, cinayet ve şiddeti önlemekte yetersiz olmuştur. Kişi, cezalandırmayı kendine hak görmeye başlamıştır. Gücü elinde bulunduranlar, dizi ve filmlerdeki “racon kesme” sahnelerinin etkisiyle “öldürmeyi” kendine bir hak görmüştür.

Özellikle “namusumu temizleme” bahanesi ile cinayetler işlenmektedir. Tv haberlerini izliyeyim dedim. Sıradan bir habermiş gibi “erkek arkadaşı...”, “sevgilisi...”, “Eski sevgilisi...”, “Kıskançlık...” sebepleriyle bir sürü cinayet ve şiddet haberleri.

Öldüren öldürene. Biri mezara, diğeri hapishaneye. Eskiden cinayeti durdurabilen kadından günümüzde cinayete kurban giden kadınlar. Kadını gördüğünde kavgayı, şiddeti bırakan erkekten; kadına şiddet uygulayan erkekler. Dinimizden, ahlâkımızdan ve de örfümüzden uzaklaştıkça insanlığımızdan da ne kadar uzaklaşmışız.

Şiddeti, baskıyı ve de öldürmeyi ne kadar da basitleştirmişiz. Haydi yasalardan korkmuyoruz ya Allah korkusu? Galiba en çok da Allah’ın gazabını ve de “Boynuzludan boynuzsuzun hakkının alınacağı” mahkeme-i kübrayı unutmuşuz.

Peygamberimiz (asm) “Dünyanın tamamının zeval bulması, Allah nazarında bir Müslümanın haksız yere öldürülmesinden daha hafiftir.” (Tirmizi Abdullah İbn. Ömer’den rivayet) buyurmuştur.

Hele kadın cinayetleri? Kadınlar Allah’ın bize emanetidir. Erkeğe; ipek giyme ve altın takma haram iken, kadına helâldir. Erkeklere efendilik, kadına da zerafet yakışır. Onlara ilgi, sevgi ve saygı göstermeliyiz. Kadınlar; dokuz ay karnında bizi taşıyan annemizdir. Ya da bacımız, ablamız, halamız, teyzemiz, belki de canımızın diğer yarısı eşimizdir.

Çocuklarımızın annesi ve yuvamızın temel taşıdır.