Çeşitli yerlerde memurluk yapmıştır. 1946 yılında Bediüzzaman’la ilk defa görüşmüştür. Üstadın müsaadesi ile Şam ve Mısır’a tahsile gitmiştir.

Hacı Ali Kılıçalp anlatıyor: Mısıra gidince, Üstadın görevlendirmesi ile Mustafa Sabri Efendi’yi ziyarete gittim. Bu ziyaretim şöyle gelişti.

“Osmanlı İmparatorluğu’nun son şeyhülislâmlarından Tokatlı Mustafa Sabri Hazretleri’ni ziyaret ettim. Evini buldum, izin istedim. Kendisi kabul ettiler. Yalnız olarak ikimiz bir odada kaldıktan sonra kendimi tanıttım. ‘Ben Afyon vilayetinin eski ismiyle Aziziye kazasındanım. İsmim Hacı Ali. Üstad Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri Emirdağ’da ikamete memur olarak bulunuyor. Şimdi Afyon Hapishanesi’ndedir. Zat-ı alilerinize selâmları var. 

Benden size selâm söylememi tensib ettiler’ demem üzerine ayağa kalktı ve ‘Aleykümselâm, demek sen onu gördün. Demek hayattadır’ dedi. Evinin içerisinde beni kabul etmiş olduğu salon gibi bir odada ayağa kalktı, başladı gezinmeye ve konuşmaya devam etti. ‘Ya Said! Demek yaşıyorsun. Sen Yurdumuzda kaldın, cihada devam ettin ve ediyorsun. Biz hata ettik, bundan mahrum kaldık. Ya Said! Ya Said!’ diyerek hem konuşuyor, hem birlikte geçirdikleri günleri hatırlayıp sanki aynen yaşıyordu. Bir ara duraklayıp bana bakarak anlatmaya başladı:

“O zamanlar Şeyhülislâm olarak tayin olmuştum. Aradan üç ay geçtiği halde ortada bizim Said görünmez olmuştu. Bir ara tevafuk ettik. ‘Ya kardeşim Said! Ya Hazret! Sen neredesin? Görünmez oldun kardeşim’ demem üzerine kaşlarını çattı. O meşhur keskin bakışlarıyla, ‘Kardeşim, ben nefsimi terbiye etmekle meşguldüm’ demesi üzerine, ‘Hayır ola, nedir bu hal?’ dedim. ‘Evet, ben nefsimi terbiye etmekle meşguldüm. Nefsim bana, ‘Sen mutlaka şeyhülislâm olmalıydın. Senin olman lâzımdı’ diye bana eziyet ediyordu. O nefsimi terbiye etmekle meşguldüm.’ demişti’ diye geçmiş günlerden bir hatırasını sanki o anı yaşıyormuşçasına anlattı. Hâlâ ayak üstünde ‘Ya Said! Ya Said!’ diyerek konuşuyordu. (Kaynak: Son Şahitler Bediüzzaman’ı Anlatıyor,  Cilt 3, Yeni Asya Yayınları)