Demokratların, demokrasinin gereği olan din ve vicdan hürriyetlerinin önünü açmalarıyla dinî gruplar, politize olmadan rahat bir şekilde iman ve Kur’an hizmeti yaptılar. 

Derin odaklar, siyasette demokratların gücünü kırmak için Milli Nizam Partisini kurup dindar kimlikle sahneye çıkma yolunu açtılar. 

MNP’in kuruluşunu haber alan Bediüzzaman’ın talebelerinden Zübeyir Gündüzalp, istişare için yanına çağırdığı Mehmet Kırkıncı’ya, “Ben gece uyuyamadım. Bu parti din namına kurulduğu için dindarları şaşırtacak ve dine çok zarar verecek” dedi ve endişelerinde haklı çıktı.

Demokrat iktidarında dinî hizmetlerin geliştiğini, Kemalizm’in de zayıfladığını gören ordu yönetimi, 12 Mart 1971’de askeri bir muhtıra ile iktidarı istifaya zorladı. İstifa eden hükümetin yerine CHP milletvekili Nihat Erim’i partisinden istifa ettirip gûva tarafsızlaştırarak, onun başbakanlığında “partiler üstü” bir hükümet kurdurdular.

Halkın hür iradesiyle seçtiği demokrat iktidar, asker baskısıyla sonlandırıldı, böylece millet iradesi hiçe sayıldı. Ülke bir siyasî fetret dönemine sokulmuş oldu. Kurulan sol hükümet, İHL’lerin orta kısımlarını kapatarak ve dinî hizmetlere baskı yaparak dini istismar alanı açtı.

1971 Mart muhtırası sonrasında Milli Nizam Partisi Anayasa Mahkemesi tarafından kapatıldı.

1973 seçimlerinde Milli Selamet Partisi kuruldu.

14 Ekim 1973’te yapılan milletvekili genel seçimlerine giren MSP 48 milletvekili çıkardı. Aradan sıyrılan Halk Partisi, 185 milletvekili çıkararak birinci parti konumuna yükseldi. Adalet Partisi seçimlerde 149 milletvekili çıkarak ikinci sıraya düştü.

MSP’nin sahneye çıkması, komünistlere ve aşırı sol gruplara kol kanat geren o günün CHP’sinin işine yaradı, Türkiye siyasetinde denge ve istikrar unsuru olan, yönetimde vizyon ve liyakat sahibi olan demokratların gücünü zayıflattı. Sonra koalisyonlar dönemi başladı. Ne yazık ki ülkenin demokrasi ve kalkınma yolculuğu bu gelişmelerle zora girdi.