Mekke’nin sinesine gizlenmiş iki mütevazı mescid: Cin Mescidi ve Şecere Mescidi. Sureten sadece taş ve harçtan ibaret görünseler de, Risale-i Nur nokta-i nazarından bakıldığında, bu iki mescid nübüvvetin parlak bürhanlarını asırlara taşıyan sessiz iki şahit gibidir.
Cin Mescidi’nin (Mescidü’l-Cinn) hatırlattığı hakikat: Kur’ân’ı dinleyen varlıklar… Bir grup cin taifesinin Hz. Peygamber’den (asm) Kur’ân-ı Kerîm dinleyerek iman edip kendisine biat ettikleri yer olarak ifade edilen bu mahal, Mescid-i Haram’ın kuzeyinde ve 2 km. uzaklıkta inşa edilen bir mescittir.
Rivayet’e göre Peygamber Efendimiz (asm), Taif dönüşü bir gece vakti yanına Abdullah b. Mesud (ra)’u alarak Nahle vadisindeki Hacûn yakınlarında bir yere gider. Toprağa bir daire çizerek Abdullah b. Mesud’dan onun dışına çıkmamasını ister. Direnin ilerisinde bir grup cin taifesine Kur’ân okur. Okunan Kur’ân tilâvetinden etkilenen o taife Müslüman olup biat ederler. Kavimlerine döndüklerinde diğerlerini de İslâm’a davet ederler.
O gece yaşanan hadise, Kur’ân’da Cin Suresi ile sabittir: “De ki: Cinlerden bir topluluğun (Kur’ân’ı) dinleyip şöyle söyledikleri bana vahyolundu: “Biz, doğru yolu gösteren harika bir okuma dinledik ve ona iman ettik. Artık kesinlikle Rabbimize kimseyi ortak koşmayacağız.”1
Bu tarihî hadise, sadece geçmişte kalmış bir mu’cize değil, Kur’ân’ın mesajını gösteren daimî bir hakikattir. Bediüzzaman Hazretleri, Kur’ân’ın sadece insanlara değil, cinlere ve melekût âlemine de hitap ettiğini vurgular: “Kur’ân-ı Hakîm ehl-i şuura imamdır, cinn ve inse mürşiddir, ehl-i kemale rehberdir, ehl-i hakikata muallimdir.”2
Şecere Mescidi’nin (Mescidü’ş-Şecere) sessiz tanıklığı: Ağaçlar da tanır O’nu…
Rivayet’e göre Mekkeli müşrikler, Peygamber Efendimiz’den (asm) mu’cize göstermesi için baskı yaparlar. Peygamber Efendimiz (asm) onlara: “Eğer bu ağaç benim çağrımla yanıma gelirse iman eder misiniz?” der. Onlar da edeceklerini söylerler.
Peygamber Efendimiz (asm) ağacı çağırınca ağaç yerinden ayrılır, köklerini sürüyerek gelir ve onun önünde durur. Bu mu’cizeyi gören müşrikler yine de iman etmezler. Bu olaydan sonra bu hadisenin yaşandığı yere inşa edilen mescide “Şecere Mescidi” denmiştir. Mescid-i Haram’ın kuzeyinde ve 2 km. uzaklıkta bir mesafededir.
Risale-i Nur’da Peygamberimizin (asm) nübüvvet delillerinden biri de “ağaçların icabeti” olarak gösterilir. Risale-i Nur’da geçen ifade ile: Başta İmam-ı İbni Mâce ve Dârimî ve İmam-ı Beyhakî, nakl-i sahihle, Hazret-i Enes ibni Mâlik’ten ve Hazret-i Ali’den ve Bezzaz ve İmam-ı Beyhakî, Hazret-i Ömer’den haber veriyorlar ki: Üç Sahabe demişler: Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm küffârın tekzibinden müteessir olarak mahzun idi.
Dedi: “Ey Rabbim, bana öyle bir âyet göster ki, bundan böyle beni yalanlayanlara aldırmayayım.3 Enes’in rivayetinde, Hazret-i Cebrail hazırdı. Vadi kenarında bir ağaç vardı. Hazret-i Cebrail’in ilâmıyla, Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm o ağacı çağırdı, tâ yanına geldi. Sonra “Git” dedi. Tekrar gitti, yerine yerleşti.”24 şeklindedir.
Bu iki mescid sadece birer tarihî yapı değil; Risale-i Nur nokta-i nazarıyla bakıldığında, günümüze akseden derin manevî hakikatlerin sembolleridir. Temsil ettikleri hadiseler, iman, tefekkür ve nübüvvet hakikatlerinin bugünkü yansımalarıyla hâlâ kalbimize ve hayatımıza hitap etmektedir.
Dipnotlar:
1- Cin Sûresi, 72/1-2.
2- Mektubat, 26. Mektup, 1. Mebhas.
3- İbni Mâce, Fiten: 23, no. 4028; Dârîmî, Mukaddime: 3; Müsned, 1:223, 3:113, 4:177.
4- Mektubat, 19. Mektup, 9. Nükteli işaret, 1. Misal.