Birincisi: Tepeden inme devrimlerle dinî hayatta büyük tahribat yapan ve dindarlara yoğun baskı uygulayan CHP için “Bu asil Türk milleti ihtiyarıyla o partiyi kat’iyen iktidara getirmeyecek” diyor ve devrim muhafızlığından vazgeçmeyen bağnaz bir CHP’nin asla halkla barışamayacağını vurguluyor.

İkinci olarak, 1940’ların ortalarında CHP Genel Sekreteri Hilmi Uran’a hitaben yazdığı mektupta “inkılâp kusurları”nın sorumluluğunu, onları yapan birkaç kişiye verip o yükten kurtulmaları gerektiğini ve partinin milletle barışmasının yolunun ancak böyle açılabileceğini ifade ediyor. Bunun için milletin inanç değerleriyle barışık yeni ve müsbet bir politika geliştirmelerini tavsiye ediyor.

Üçüncüsü: Üstad tek parti döneminde talebeleriyle beraber maruz kaldığı zulümlerin vebal ve sorumluluğunu da onları yapan yüzde 5’e verip, geri kalan yüzde 95’in masum olduğunu söylüyor ve o zulümler için de hakkını helâl ettiğini ilave ediyor.

Üstadın CHP’ye bakışını doğru anlayabilmek için, bu üç maddeyi birbirini tamamlayan bütünlüğü içinde okumak gerekiyor.

Buna karşılık, özellikle birinci maddedeki hususu ve Üstadın oradaki cümlesini cımbızla çekip bu bütünlükten kopararak ortaya atmak, kişiyi çok yanlış yerlere götürür.

Nitekim mevcut iktidar ve fanatik taraftarları, bugünkü CHP’yi tek parti ve ihtilâl dönemlerindeki dinle ve milletle kavgalı politika ve icraatlar üzerinden karalıyorlar.

Oysa günümüz CHP’si birçok kritik konuda eskisinden çok farklı ve olumlu bir çizgiye gelmiş durumda. Katı laikçi zihniyeti terk etmesi, başörtüsü ve din eğitimi gibi konularda demokrat ve özgürlükçü bir tavır geliştirmesi, Türkçe ezanı reddetmesi, Ayasofya’nın cami olmasına itiraz etmemesi, hukuk ve adalete sahip çıkması, özeleştiri yapıp helalleşme talep etmesi bunun örneklerinden bazıları.

Risale-i Nur’a devlet tekeli sürecinde buna karşı çıkarak konuyu AYM’ye götürmesi ve ilgili düzenlemenin iptalini sağlaması da...