“Ey Âdem! Sen ve eşin cennette durun, dilediğiniz yerden yeyin; fakat şu ağaca yaklaşmayın, yoksa zalimlerden olursunuz.” / Derken … şeytan onlara fısıldadı: “Rabbiniz, … ebedî kalıcılardan olursunuz diye sizi şu ağaçtan men etti.” dedi. / … / Böylece onları aldatarak aşağı sarkıttı (indirdi). … Rableri onlara seslendi: “Ben sizi o ağaçtan men etmedim mi ve şeytan size apaçık düşmandır, demedim mi?” / Dediler ki: “Ey Rabbimiz! Biz kendimize zulmettik, eğer bizi bağışlamaz ve bize rahmetinle muamele etmezsen muhakkak ziyana uğrayacaklardan oluruz!” / Allah, dedi ki: “Birbirinizin düşmanı olarak inin (oradan). Size yeryüzünde bir zamana kadar yerleşme ve yararlanma vardır.” (A’raf/19-24)
Adem ve Havva yeryüzüne indirildiler. Ve ardından şeytan da. Adem Hindistan taraflarına, Havva ise Habeşistan taraflarına. Bazı kaynaklara göre yıllar yılı (30) birbirlerini hahişle aramış ve nihayet Arafat’ta buluşmuşlar. Sevinmişler, ağlamışlar, gözyaşlarıyla uzun uzun yalvarıp yakarmış ve af dilemişler. Arefe günü tevbeleri kabul edilmiş Arafat’ta. Sonrası bayram olmaz mı?..
İşte hacılar insanlığın baba ve annesi Adem ve Havva’nın tevbelerinin kabulü ile af edilmeleri misali, Adem ve Havva’yı takliden Arafat sevincini yeniden ve tekraren yaşamak ister.
——-
Bir de dedi ki: “Ben Rabbime gidiyorum, o bana yolunu gösterir.” / “Ey Rabbim! Bana salihlerden (bir oğul) ihsan et!” / Biz de kendisine yumuşak huylu bir oğul müjdeledik. / Oğlu, yanında koşacak çağa gelince: “Ey oğlum! Ben seni rüyamda boğazladığımı görüyorum. Artık bak, ne düşünürsün?” dedi. Çocuk da: “Babacığım sana ne emrediliyorsa yap, inşaallah beni sabredenlerden bulacaksın” dedi. / Ne zaman ki ikisi de bu şekilde Allah’a teslim oldular, İbrahim oğlunu şakağı üzerine yatırdı. / Biz de ona şöyle seslendik: “Ey İbrahim! “ / “Rüyana gerçekten sadakat gösterdin, şüphesiz ki, biz iyilik yapanları böyle mükâfatlandırırız.” / “Şüphesiz ki bu apaçık bir imtihandı.” (dedik) / Ve ona büyük bir kurbanlık fidye verdik. / Kendisine sonradan gelenler içinde iyi bir nâm bıraktık. / Selâm olsun İbrahim’e... (Saffat/99-109)
İbrāhim olanadır bayram; Rabbine verdiği sözü tutanadır. En değerli varlığını O’na fedā edebilenedir bayram.
Hacer olanadır bayram; Rabbinin irādesine itaatle sabredip tevekkül edenin hakkıdır bayram.
İsmāil olanadır bayram; Rabbinin emri için tereddüt etmeden boynunu bıçağa uzatanadır, O’nun yolunda kurban olanındır bayram.
“Vücudunu Mucid’ine fedā edenin” bayramıdır; Ömrünü, canını, malını Rabbinin emrine itaatle fedā ederek O’na yakınlaşmanın,
Nefsini ve hevāsını Rabbinin emrine boyun eğdirip O’nun yolunda ve hatırına dünyalık olan her şeyini fedā (kurban) ederek rızāsına ermenin ve erenin bayramıdır. Kurbanlarla kurb’una (yakınlığına) nāil olmaktır bayram.
Bayramlar tevhid hakikatini zirve mertebede idrak edip yaşamanın günleridir. Arefe gününden itibaren ihlâs suresini 1000 defa okuyarak tevhidin mānāsıyla kalp ve ruhumuzu cilalayalım.
Bayram günleri Minâ’daki İbrahim gibi, Hacer gibi, İsmail gibi olalım. O günler, Allah’ın üzerine kasem ettiği ve mübarek günlerdir. Allah’ın birliğinin sembolü Kâ’be’ye bol bol nazar edelim. Her şeyin, her varlığın O’nun izni, iradesi ve kudretiyle tayin, takdir ve tahdit edilmiş bir deveranla her daim tevhidi ders verdiklerini hatırlayalım.
———-
Ey Rabbimiz,
Bizleri de Adem ve Havva gibi af edilme müjdesiyle sevindir ki bayram olsun. Yaralı kalpleri ve kırık gönülleri barıştır ve birleştir. Bizleri sev ve rahmetine yakın eyle. Bizi sevdiklerine ve birbirimize sevdir ve sevdiğin işlerde muvaffak eyle. Sevinç ve heyecānımızı muhabbetinle yoğur, ümmeti sevinçte ve tasada tek yürek eyle.
Allah’a yakınlık mertebesine ulaşmaya vesile olmasını arzu ve ümîd ettiğim, Kur’an ve iman hizmetindeki bütün dava arkadaşlarımın mübārek arafe gününü ve Kurban Bayramını en derin ve en samimi hislerimle tebrik ve tes’id ederim.