Sanki şafak söküyor, gece bitmiş de gündüze dönülecek gibi bir görüntü var. Belki de güneşin gündüzden kalan son huzmeleri yerden çekiliyor da yerini ay’a bırakacak gibi. Gökyüzünde ay’dan mı güneşten mi, bir veda veya taze bir merhaba beliriyor.

Kimbilir! Durmak bilmeyen bu devranda belki de dünyamız gözünü güneşe yenice açmış, belki güneş semada yüzünü başka yerlere/âlemlere çevirecek ışıltı ve sıcaklığıyla. Ya da tam tersi. Kimbilir, neyse ne!..

Zaten her doğuş bir batışa, her geliş bir gidişe gebe değil midir? Her ayrılıkta bir vuslat saklı değil mi, ya da her kavuşma gizli bir ayrılık haberiyle gelmiyor mu; geldiysen gideceksin diye! Her doğan batıyor, her gelen de gidiyor aslında...

Güneş doğar ve batar; Gece olur, gündüz olur, ne gam!..

Her hāl u kârda, esen sabah yeli de, akşam rüzgârı da olsa, kişinin ardı ve ayağı (kökü) sağlam, yanında ve yakınında dik ve sıkı duran, başını yaslayacağı bir omuz varsa, ya da omuzuna başka başlar yaslanacak ise varsın ay da, güneş te doğsun ve batsın. Varsın yeller essin, rüzgârlar savursun, fırtınalar kopsun, denizler kabarsın, hava kararsın ya da aydınlansın!..

Fotoğraf karesi ne anlatıyor, bakanda hangi manalar uyanıyor dersiniz; Aşık-māşuk mu, bir dost başını bir omza mı yaslamış, bir güçlü bir zayıfa mi omuz vermiş, aynı manayı yaşayıp hissedenler el ele, gönül gönüle mi vermiş? Belki de hepsi…

Şu fotoğrafta görülen lâleler gibi baş başa, omuz omuza ve gönül gönüle verilince her güçlüğün üstesinden gelinebilir, her zorluğa karşı konulup birlik ve beraberlik haliyle mutlu ve güçlü olunabilir.

Bir büyük şāir yıllar evvelinden, yüreğiyle ebede yönelmiş dâimi dostluk ve muhabbetler için ne güzel deyivermişti: “Yarın elbet bizim, elbet bizimdir / Gün doğmuş, gün batmış, ebed bizimdir.” (N.Fâzıl)

Hakikat nazarlı kadim bir dostum şu fotoğraf karşısında derin düşüncelere dalarak uzun uzun baktıktan sonra “Lâle Allah’a, gül ise Peygambere (sav) açılır” dedi.

“Her şeyi, her güzelliği, güzel görenlere açan Güzeller Güzeli Fettâh-ı ZülCemâl’dir (Açıcı ve Güzellikler Kaynağı). Her işi yapan, her şeyi yaratan, her varlığı çekip çeviren, halden hâle geçiren Cemâl ve Kemâl sahibi Allah’tır.

“Her celâli, cemâli ve kemâli güzellik, onlardaki san’atı, mânâyı, estetiği, hüsün ve güzellikleri hem kendi seyr eder, hem de kendi yarattığı, cemâlin müştaklarına seyrettirir. Cemâl sahibi Yüce San’atkâr, cemâlinın seyrine doyulmaz hünerli eserlerine cemâl sahiplerinin hayran nazarlarıyla bakar.

“İlmi, hikmeti ve kudreti her şeyi kuşatan Zat, her şeye hem kendi nazarıyla bakar, hem gayrın nazarlarıyla bakar...

“Elbette, güller yaprak yaprak, perde perde Peygambere (sav) açılır. Gülün gönül çelen râyihası Nebi’den haber verir. Lâle Allah’a açılır da, ya güller kokan Nebi kime yönelip açılır; bütün kâinatı içine alan avuçlarını ve gönlünü kime açar? Her şey, her el ve her kalp Allah’a açılmıyor mu?” dedim…

Ruhu saatlerce derinlerde gezinen dostum daldığı âlemden devşirdiği mânâların içinde uyandırdığı huzur ve dinginlik hâliyle “İlâhi marifet ve ona götüren ilim ve mânâlar hazinesi olan Risale-i Nur var ya, hayattır.” deyiverdi.

“Evet” dedim ve devamla, “bilmem ki, bu lâtif (ince) ve leziz mânâları sezip hissetmeyen akıl ve kalp hayatta mıdır, hayatdar mıdır, ruhu ve latifeleri yaşıyor mu?!..” sözleri döküldü dilimden…

Gözü ve gönlü ebed’de, ebedilikte ve Ebedi’de olanlara ne mutlu, ne mutlu...