Müfritane irtibatın doğru anlaşılmasında, lahika mektuplarında geçen iki husus, ehemmiyet arz ediyor.

1) Müfritane irtibatın nerede kullanılacağı,

2) Şahıslara bina edilmemesi.

Bu noktada Emirdağ lahikası 40. Mektubun son paragrafı dikkat çekici: “Madem bu zamanda, herşeyin fevkinde hizmet-i imaniye bir kutsi vazifedir; hem, kemmiyet keyfiyete nisbeten ehemmiyeti azdır; hem, muvakkat ve mütehavvil siyaset daireleri ebedi, daimi, sabit hizmet-i imaniyeye nisbeten ehemmiyetsizdir, mikyas olmaz; Risale -i Nur’un, talimatı dairesinde bize bahşettiği feyizli makamlara kanaat etmeliyiz. Haddimden fazla fevkalade hüsn-ü zan ile müfritane ali makam vermek yerine, fevkalade sadakat ve sebat ve müfritane irtibat ve ihlas lazımdır; onda terakki etmeliyiz.”

Paragraf başındaki ifadeden, müftitane irtibatı; herşeyin fevkinde kutsi bir vazife olan, iman hizmetinde kullanmamız gerektiğini anlayabiliriz. Bu husus da Üstad Hz. ekseriyetle ifrattan men ederken, iman hizmetinde; hem hizmetin devam ve selameti, hem de iman kardeşliğinin devamı için müfritane irtibatı ısrarla tavsiye etmiştir.

Son cümlede ise, Üstadımızın, müfritane irtibatın şahıslara bina edilmesini, kendi şahsı da olsa, hüsn-ü zan ile de olsa kabul etmediğini görüyoruz.

Zaten 214. mektupta net bir şekilde ifade edilmiş: “Hem has kardeşlerinin, onun hakkındaki hüsn-ü zanlarını reddedip, o has kardeşlerinin hatırlarını kırması ve yazdığı cevabi mektuplarında onların kendi hakkında medihlerini ve ziyade hüsn-ü zanlarını kırması ve kendini faziletten mahrum gösterip, bütün fazileti Kur’an’ın tefsiri olan Risale-i Nur ‘a ve dolayısıyla Nur şakitlerinin şahs-ı manevisine verip, kendini adi bir hizmetkar bilmesi...”

Demek, müfritane irtibat, Risale-i Nur dairesinde, Nur şakirtlerinin şahs-ı manevisine olmalı. Çünlkü 4. mektupta denildiği gibi “Amelinizde rıza-i İlahi olacak, maddi menfaat fikri olmayacak.” ”Ben sofi değilim,” ”Mesleğimiz tarikat değildir.” ”Mesleğimiz uhuvvettir; kardeş kardeşe peder olmaz, mürşit vaziyetini takınamaz.”

107. mektupta ise; “İki ihlas Lem’aları ve mesleğimizin “hıllet” ve “ihlas” ve “uhuvvet” esasları, bu tarz medihlere müsaade etmez. Hem, bu benlik ve enaniyet asrında ve şöhretperestlerin nazarında Nur’ların safiyetine ve halisiyetine zarar verebilir” ifadesi, şahsa bina edilen müfritane irtibatın hem mesleğimizin esaslarına hem Nur’lara gelebilecek tehlikeye dikkati çekiyor.

Bu tehlikeye karşı korunmanın ve terakki etmenin yolu ise, yukarıda belirtildiği gibi, Risale-i Nur‘un talimatı dairesinde fevkalade sadakat ve sebat ve müfritane irtibat ve ihlas ile mümkün. Çünkü hakiki ihlas ve uhuvvet sırrıyla elde edilen müfritane irtibat neticesinde; her bir Nur talebesi, umum Nur talebelerinin manevi kazancına hissedar olmakla beraber, manen binler dil ile ibadet ve dua ve istiğfar etmiş oluyor.

Fakat müfritane irtibatta ölçümüz, Allah’ın rızasını gözetmek olmalı ki, hadiste geçen müjdeye nail olabilelim.

“Allah Teâlâ buyurdu ki; ”Benim için birbirini sevenler, benim için toplananlar, benim için birbirini ziyaret edenler, benim için birbirine ihsan edenler üzerine muhabbetim ve sevgim vacip oldu.”

Evet, mü’min kardeşini sever ve sevmeli...