Sekizinci Nükte

Ramazan-ı Şerif insanın hayat-ı şahsiyesine baktığı cihetindeki çok hikmetlerinden bir hikmeti şudur ki:

İnsana en mühim bir ilâç nev’inden maddî ve manevî bir perhizdir ve tıbben bir hımyedir ki insanın nefsi yemek içmek hususunda keyfemayeşa hareket ettikçe hem şahsın maddî hayatına tıbben zarar verdiği gibi hem helâl-haram demeyip rast gelen şeye saldırmak, âdeta manevî hayatını da zehirler. Daha kalbe ve ruha itaat etmek, o nefse güç gelir, serkeşâne dizginini eline alır. Daha insan ona binemez, o insana biner. Ramazan-ı Şerifte, oruç vasıtasıyla bir nevi perhize alışır, riyazete çalışır ve emir dinlemeyi öğrenir. Bîçare zayıf mideye de, hazımdan evvel yemek yemek üzerine doldurmakla, hastalıkları celb etmez. Ve emir vasıtasıyla helâli terk ettiği cihetle, haramdan çekinmek için akıl ve Şeriattan gelen emri dinlemeye kabiliyet peyda eder; hayat-ı maneviyeyi bozmamaya çalışır.

Hem insanın ekseriyet-i mutlakası açlığa çok defa mübtelâ olur. Sabır ve tahammül için bir idman veren açlık, riyazete muhtaçtır. Ramazan-ı Şerifteki oruç, on beş saat, sahursuz ise yirmi dört saat devam eden bir müddet-i açlığa sabır ve tahammül ve bir riyazettir ve bir idmandır. 

Demek beşerin musîbetini ikileştiren sabırsızlığın ve tahammülsüzlüğün bir ilâcı da oruçtur.

Hem o mide fabrikasının çok hademeleri var. Hem onunla alâkadar çok cihazat-ı insaniye var. Nefis eğer muvakkat bir ayın gündüz zamanında tatil-i eşgal etmezse o fabrikanın hademelerinin ve o cihazatın hususî ibadetlerini onlara unutturur, kendiyle meşgul eder, tahakkümü altında bırakır. O sair cihazat-ı insaniyeyi de o manevî fabrika çarklarının gürültüsü ve dumanlarıyla müşevveş eder. Nazar-ı dikkatlerini daima kendine celb eder, ulvî vazifelerini muvakkaten unutturur. Ondandır ki eskiden beri çok ehl-i velâyet, tekemmül için riyazete, az yemek ve içmeye kendilerini alıştırmışlar.

Fakat Ramazan-ı Şerif orucuyla, o fabrikanın hademeleri anlarlar ki sırf o fabrika için yaratılmamışlar. Ve sair cihazat, o fabrikanın süflî eğlencelerine bedel Ramazan-ı Şerifte melekî ve ruhânî eğlencelerde telezzüz ederler, nazarlarını onlara dikerler. Onun içindir ki Ramazan-ı Şerifte mü’minler, derecatına göre ayrı ayrı nurlara, feyizlere, manevî sürurlara mazhar oluyorlar. Kalp ve ruh, akıl, sır gibi letaifin o mübarek ayda oruç vasıtasıyla çok terakkiyat ve tefeyyüzleri vardır. 

Midenin ağlamasına rağmen, onlar masumâne gülüyorlar.

Mektubat, s. 476

LÛ­GAT­ÇE:

cihazat-ı insaniye: Duygular ve organlar gibi insana ait donanımlar.

ehl-i velâyet: Velî olanlar, evliyalar.

hımye: Perhiz.

keyfemayeşa: Kendi keyfince.

letaif: Lâtîfeler, duygular.

muvakkat: Geçici.

müşevveş etmek: Karıştırmak, dağınık ve düzensiz hale getirmek.

perhiz: Diyet, rejim; yeme-içmede dinen ve tıbben zararlı olan şeylerden uzaklaşma.

riyazet: Nefsi terbiye, dünya lezzetlerinden ve rahatından sakınma, kanaat içinde yaşama.

süflî: Aşağı, bayağı, âdi.

sürur: Sevinç.

tahakküm: Baskıyla hükmü altına alma.

tatil-i eşgal: Meşguliyetlere, işlere ara verme.

tefeyyüz: Feyizlenme, manevî anlamda fayda ve gelişme sağlama.

tekemmül: Olgunlaşma, erme, kâmil hale gelme.

terakkiyat: Terakkîler, ilerlemeler.