Bu yıl 30 Haziran-7 Temmuz arası uyguladığımız programımız oldukça verimli geçti. Aramıza katılan bir öğretmen arkadaş, bizleri de yakından tanıdığından “Sizler yıllardır bu eserleri okuyorsunuz, okuyorsunuz bir türlü bitiremiyorsunuz.” dedi.

Evet biz bir ahirzaman gerçeğinin içindeyiz. O yüzden de okuyoruz okuyoruz, okudukça da deryanın genişliği ortaya çıkıyor. Her defasında yeni yeni hakikatlerle karşılaşıyoruz.

Ne mutlu bizlere ki bu gerçekleri bulmuş, bu deryanın içine dalmışız.

Bizlerin de her ne kadar yaşımız 50’leri aşsa da, okuma programlarını ihmal etmemeye gayret ediyoruz. Son üç yıldır Şemseddin Çakır kardeşimizin Karadeniz (Terme-Miliç)’teki malikânesinde bu programı uyguladık. “Sebep olan yapan gibidir.” Kaidesince  her ne kadar Şemseddin kardeşimiz aramızda bulunamasa da şahs-î manevî olarak her an kendisini aramızda hissettik.

Bizler, bu programlarla müfritane irtibatın en güzelini gösterdik. Bir nevi hizmet içi eğitim programı uygulayarak noksanlarımızı tamamladık. Yıl içinde dershanelerde bol bol imanî dersleri yapıyoruz. Burada içtimaî siyasî dersleri de yaparak en doğru istikameti buluyoruz. Bilhassa Abdülbaki Baki Çimiç kardeşimizin “İşarat-ı Gaybiyye” konularına mükemmel vukufiyeti ile Rumuzat-ı Semaniyye, Maidet’ül-Kur’ân’dan konuları bulup okuyup münâzaraya açması ile ahirzaman alâmetlerine en doğru şekilde vakıf oluyorduk.

Her yıl olduğu gibi, bu yıl da aramıza yeni  arkadaşlar katıldı. Bunlardan Nurettin ve Alaattin Temur kardeşler ve Abdullah Karabudak kardeşimiz ilk defa katılarak programa renk kattılar. Ayrıca Emir Sağkol, Enes Alyakut, Muhammed ve Hasan Yanak  gibi evlâtlarımız, İstikbalin Nur Talebeleri birbirleriyle yarışırcasına müezzinlik yapmaları, tesbihat yapmaları, ders yapmaları bizleri gelecek için ümitvar ettiler. Nurun bir şubesi burada tahakkuk ederek ihlâs, tesanüd ve samimiyet burada gerçekleşti.

Program gereği kardeşlerimizden hatıralar dinledik. Nurlar’ı nasıl tanıdıklarını öğrendik. Hatıralardan biri, Ahmet Kara Abimizin Kör Hüseyin Paşa’nın torunuyla evlenmesidir. Risale-i Nurlar’ı tanıdıktan sonra Adilcevaz da öğretmenlik yaparken Medrese-i Yusufiye’ye düşmesi ilgimizi çekti. 

Yine benim anlattığım bir hatıra: Ankara’da 1972 Yılında Bayram Yüksel Ağabey’in yanına kaldığım dershanede bir olaydan dolayı gittiğimde, daha ağzımdan bir tek kelime çıkmadan, eline Risale-i Nur’u alıp “Kardeşim insanlar hata yapar, ama bu eserler hata yapmaz. Sen insanlara göre değil bu eserlere göre hareket etmelisin.” sözü ile beni Risale-i Nur’a can-ı gönülden bağlamış oldu. 

Köşemizin kapasitesi çerçevesinde bütün isimleri ve hatıraları buraya alamadık. Kardeşlerimiz kusura bakmasınlar, manen herkes hissedar olarak bu hizmetten nasibini almış olurlar inşallah.

Son söz olarak emeği geçen, emek veren, verilen emeklerden istifade eden kardeşlere binler teşekkürler. 

Hepinizden Allah razı olsun diyoruz.