Bu sefer doğruların sayısı artıyor. Ve kafa karışıyor.  Derken, piyasada, ‘Ne yapalım kardeşim herkes böyle…’ türü cümleler, seni de içine çekiyor, eritiyor. Kul olmada erimeyen benlik, isyan da cemiyet içinde eriyip gidiyor.

İnsan, nefsini Allah’a kul olmaya ikna etmezse, varlık sayısınca her şeye kul olmaya başlıyor. Bir merci tarafından terbiye edilmeyen nefis, kendini kusursuz görüyor ve firavunlaşıyor.

İnsan bu, dün eleştirdiği şeyi, bugün kendisi yapabiliyor. ‘Neden?’ diye sorduğunuzda da, ‘ne yapalım hayat böyle…’ diyor, gülüp geçiyor. ‘Buna Allah ne der’ deyince, uzaklaşıyor. İnsan kendi kıyametini koparıyor.

‘Kötülüğe iyiliğin en güzeliyle mukabele…’ artık sadece veciz cümleler grubunda. Onun için her geçen gün hayat daha bir kaybediyor neşesini. Işıklar insan eliyle bir bir söndürülüyor. Kural çiğneyen insan, bütün mahlûkatın hukukunu zedeliyor ve sultanın vebali büyüyor.

Acı olan şey, dünyevileşme herkese kurallarını da işletti. Dün konuyu eleştiren kişi, bu gün ‘Böyle yapmazsak ayakta duramayız.’ diyor. Bu umumî rüzgâr, umumî musîbetlere kapı açtı. İnançlıyım diyen de kurumlara güvendiği kadar rahmete, berekete, rızka güvenmiyor. Allah’a yöneldiği anlardaki heyecanı, bir makam sahibi ile görüştüğünden daha etkili olamıyor. İnsanın haddini bilmez halleri, gadaba dokunuyor.

İnsan küçücük aklıyla, konan İlâhî kaidelere kaçamak yollar arıyor.  Bir Allah’ın kurallarına uyup, dosdoğru kul olamayan insan, her gücün karşısında eğilmiş bükülmüş, kevgire dönmüş bir hilkat garibesine dönüyor.

Uyulmayan kurallar netice vermiyor. İnsan kuralsızlıkla önce kendisini cezalandırıyor. İnsanlık yaşanmayan İslâm’ın sancısını çekiyor. Bozulan fıtratın ilk cezası yine bozana kesiliyor. İnsan, dosdoğru kul olmamakla nefsine, kalbine, vicdanını, ruhuna en büyük kötülüğü yapıyor. İlâhî emirlere uyup dosdoğru kul olamayan insan, nefsinin kulu kölesi olup, aklını yitirmiş, şaşkına dönüyor. 

Oysa kul olmak ne kadar da kolaydı.