Buna göre yedi yaşından önce öğretilmeye başlanması gerekir. Ve İslâmî hayat başlar. Yedi yaşında da ciddî takip gerekir. Büluğ çağına kadar da devam eder. Bu eğitimle çocukta İslâmî kurallar yerleşmiş hale gelir. Çocuğun yetişmesi için kural bu. Ama tersi de olabilir. Gerekli öğretim ve eğitim yapılmasına rağmen ters tepebilir.

Bu da bir imtihandır. Hem de zor bir imtihandır. Görevini yapmana rağmen istediğin gibi olmayabilirler. İstediğin gibi olsa da büluğ çağında çevrenin, okuduklarının etkisiyle, nefsinin arzusuyla istenilmeyen hayatı tercih edebilirler. 

Kur’ân’da Rabbimiz bunun örneklerini veriyor. Hz. Nuh’un (asm) oğlu ve eşi Allah’a iman etmediler. Karısı Nuh’a (asm) düşman gibi davrandı.

Ama Nuh (asm) babalık ve eşlik görevini yerine getirmeye devam etti. Onları dışlamadı. Kovmadı. Kavga etmedi. Beraber yaşadılar. Başkalarına tebliği ettiği gibi onlara da tebliğ etti.  

Nuh (asm) yüzyıllarca tebliğine rağmen kavmi iman etmedi. Allah’ta bu topluluğu helak etmek istedi. Nuh’a (asm)  gemi yapmasını ve inananları gemiye almasını istedi. Nuh (asm) gemiyi yaptı. Mü’minler gemiye bindi. İnanmayan, isyan eden kavmi helâk olmak üzere. Oğlu da içlerinde. Oğluna döndü ve “yavcuğum” diye seslendi, son olarak kurtarma ümidiyle. İman edebilir temennisiyle. Kur’ân-ı Kerîm’de bu olay şöyle anlatılır:

Gemi, dağlar gibi dalgalar arasında onları götürüyordu. Nuh, ayrı bir yere çekilmiş olan oğluna, “Yavrucuğum, bizimle beraber sen de bin, inkârcılarla birlikte olma” dedi.

O, “Ben, kendimi sudan koruyacak bir dağa sığınacağım” dedi. Nuh, “Bugün Allah’ın rahmet ettikleri hariç, O’nun azabından korunacak hiç kimse yoktur” dedi. Derken aralarına dalga giriverdi de oğlu boğulanlardan oldu. (1)

Peygamber Efendimiz, “Ey kızım Fatıma ! Sakın peygamber kızıyım diye namazını terk etme. Ahirette ben sana bir şey yapamam” diye uyarıda bulunur. Yani Hz. Fatıma annemiz namazını terk etseydi Rasulullah ne yapardı?

Amcalarına tebliği yaptığı gibi tebliğ yapardı. Ama asla bağları koparmazdı. Asla şefkatini esirgemezdi. Asla kucaklamaktan geri durmazdı. Ve hidayeti için de dua etmeye devam ederdi. 

Lokman’ın (asm) çocuğuna karşı tutumu da bize örnektir. Kur’ân-ı Kerîm’de Lokman Suresinde bir sayfa Lokman’ın (asm) çocuğuna karşı tutumu, şefkatli tavrı anlatılır.

Rivayetlerde çocuğun müşrik olduğu söylenir. Onun için Lokman (asm), Lokman suresinde;

 “Ey Oğulcağızım, Ey sevgili oğlum Allah’a ortak koşma” diye başlar. (2)

Bu öğütlerde Lokma’nın (asm) çocuğuna merhametli ve kucaklayıcı bir yaklaşım sergilemektedir. Ve çok güzel, yerinde öğütler vermektedir. 

Allah’a ortak koşmamayı istediği gibi anne-babanın önemini vurgulamakta, ahirette hesaba çekileceğini en küçük amelinin göklere gitmiş olsa bile, yerin içlerine girmiş olsa bile veya bir kayanın içinde kalsa bile Allah’ın, o amelini karşısına getireceğini söylemektedir. 

Onun için Allah’a karşı da, anne-babaya karşı da sorumlulukların yerine getirilmesi istenmektedir.  (3)

Çocuklarla problem yaşanabilir. Olumsuzluklar olabilir. Öncelikle anne-babalar kendilerine bakmalı, hataları varsa düzeltmelidirler. “Ben anne-babayım, hatam varsa var, beni dinlemeleri gerekir, “ dememelidir. Böyle bir davranış içinde olmamalıdır. Onları dışlamamalıdır. Aile ortamını bozmamalıdır. Hz. Nuh’un (asm), oğlu kâfir olmasına rağmen kucakladığı gibi çocuğunu kucaklamalıdır. Hatalarını değil evlat oluşlarını ön plana çıkarmaları gerekir. 

Tatlı dil yılanı deliğinden çıkarır, denilir. Anne-baba hiçbir zaman çocuklarından merhametini esirgememelidir. Yanlışları ne olursa olsun çocuklarını kucaklamaktan geri durmamalıdır. Yanlışlarını asla kavga sebebi yapmamalıdır. Hataları sebebiyle asla köprüleri yıkmamalıdır. Daima iletişim içinde olmalıdır.

Hz. Nuh’un (asm) oğluna karşı son anda dahi baba merhametiyle yaklaşarak tebliğ yaptığı gibi yapmalıdır.

Dipnotlar:

1- Hûd Suresi: 42-43.

2- Lokman Suresi: 13.

3- Ags., 14.