Geçtiğimiz aylarda ABD’nin Minneapolis şehrinde George Floyd adlı siyahî bir gencin, Amerikan polisi tarafından boynuna basılarak nefessiz kalması sonucu ölmesi, bütün dünyayı ayağa kaldırmıştı. Amerika ve bir çok Batı ülkesinde geniş çaplı protestolara sebep olmuş, bir çok yer yakılmış ve yıkılmıştı. George Floyd’un “nefes alamıyorum” çığlığı, dalga dalga yayılmış, insanlığın vicdanında makes bulmuştu. 

Nefes almak, insanın hayatî ihtiyacının başında gelmektedir. İnsan açlığa aylarca, susuzluğa günlerce dayanabilir, ama havasızlığa bir kaç dakikadan fazla dayanamaz. Cenab-ı Hak da, insanın bu ihtiyacına binaen, dünyada her insanın rahatça nefes almasına yetecek miktar ve özellikte havayı yaratmış, dünyamızın çevresini bu hava ile doldurmuştur. 

Dünyada insan için önemi yüksek olan mallar, genellikle az bulunur. Belki de az bulunduğu için ekonomik değeri yüksektir. Hava ise, en zarurî ihtiyaç olduğu halde, dünyada en çok bulunan bir maddedir. Ekonomi deyimi ile, serbest mallar sınıfındandır. Yani herhangi bir bedel ödenmeden, kolayca elde edilen mallardandır. Cenab-ı Hak o kadar rahmet ve merhamet sahibidir ki, mü’min olsun, kâfir olsun, yarattığı her canlının rızkını yer yüzüne ve gökyüzüne sermiş, rahmetiyle insanlığı, merhametiyle Müslümanları kuşatmıştır. Hava da bu nimetlerdendir ve mü’min - kâfir, bütün insanlığın hizmetine sunulmuştur. 

İnsanın fıtratında, kendisine yapılan bir iyiliğe karşı teşekkür etmek, ona minnet duymak duygusu vardır. Birisi bize en küçük bir yardımda bulunsa, ona karşı saygı duyar, teşekkür eder, biz de ona en güzel şekilde karşılık vermek isteriz. Cenab-ı Hak bizim için kâinatı yaratmış, dünyayı tanzim etmiş, dünyanın içini ve dışını çeşitli nimetlerle donatmış, bizim de buna karşı teşekkürümüzü, minnettarlığımızı göstermemiz için kendisine ibadet etmemizi istemiştir. “İbadetiniz olmasa Rabbiniz size ne diye değer versin” (Furkan Sûresi 77) diye de ibadetin önemini ifade etmiştir.

Peki, ibadet etmezsek ne olur?

Evvelâ, Cenab-ı Hakk’a karşı büyük bir saygısızlık etmiş oluruz. Bize verilen o kadar nimetlere karşı, küfran-ı nimette bulunmuş oluruz. Bu halimiz de gadab-ı İlâhiye dokunarak, verilen nimetlerin elimizde alınmasına sebep olabilir. İsyanımızla Allah’a karşı harp ilân etmiş oluruz ki, bunun sonunda  Allah’ın gazabını celb ederiz. Halbuki insan son derece âcizdir. Allah izin vermezse, kolunu kaldırıp elindeki lokmayı ağzına götüremez. Allah, rah- metini birazcık kıssa, yağmuru az gönderse, kuraklık olur, yiyecek bir şey bulamaz. Ufacık bir sineği görevlendirir, Nemrut’un burnundan sokar, beynini kemirtir, başını taşlara vura vura öldürür. Gözle görülemeyecek kadar küçük bir mikrobu damarına sokar, kanına gönderir, türlü türlü hastalıklar yaptırtır. Ve nihayet, bugün olduğu gibi gözle görülemeyecek ka- dar küçük bir virüsü hava yoluyla insanın ciğerine gönderir, insanı nefessiz bırakarak makineye bağlı hale getirir, dilerse şifa verir, dilerse öldürür.

İnsanın âcizliğini, fakirliğini ve çaresizliğini ifade eden Bediüzzaman Hazretleri, bundan yüz yıl önce sanki bugünleri görmüş gibi insanlığı ikaz ediyor:

“Sen öyle bir zaafiyet, âcz, fakirlik, miskinlik gibi hallere mahalsin ki, ciğerine yapışan ve çok defa büyütüldükten sonra ancak görülebilen bir mikroba mukavemet edemezsin, seni yere serer, öldürür.” (Mesnevî-i Nuriye. 139)

Her musîbetten bir nasihat almak zorundayız. Bugün yaşadığımız korona musîbetinin başımıza niçin geldiğini ve hangi fiilimizle buna fetva verdirdiğimizi düşünüp, derhal kendimize çeki düzen vermeliyiz.