Bediüzzaman, şöyle der: “Kur’ân-ı Hakîmin tilmizlerini ve hâdimlerini ikaz etmek ve aldanmamak için yazılmıştır…”1 “Kur’ân-ı Hakîmin tilmiz ve hâdimleri”, başta Nur Talebeleri olmak üzere tüm müminlerdir. İman, Kur’an’a, Üstada, “Talebeyim!” demek yetmez! Hz. Adem’in (as) oğlu Kabil, Hz. Nuh’un (as) oğlu Kenan ve hanımı aldanmamış mı? 

Bediüzzaman, “Sizlerin kalb ve ruh ve aklınızı itham etmem. Risale-i Nur’un verdiği tesire binaen itimad ediyorum. Fakat nefis ve hevâ ve his ve vehim bazen aldatıyorlar.”2 der ve şu sebepleri sıralar: “Maddî, sathî, surî bir nazarla bakan bir adam”3 hakikati göremez. “Tarafgirlikle bakan hiçbir kusuru göremez; ancak, garazkârlıkla bakan gizli kusurları da açığa çıkarır.”4 Keza, “İnat, bazan müfrit fırka mutaassıplarına, dalal ve batılı iltizam ettirir. (Sapıtmış ve yanlış fikirlere taraftar yapar). Şeytan birisine yardım etse, melek der, rahmet okutur. Ötekinde melek görse, libasını değiştirmiştir der, lanet eder.”5 “Hubb-u cah (makam düşkünlüğü), havf, tama (mala karşı açgözlülük), asabiyet ve dünyanın cazibedar şeyleri”yle.”6 Kimi zaman da “kör hissiyât-ı insâniye”7 yani, “kör nokta” her boyutu göstermez. Hülasa, “Lübbü (özü) bulmayan kışır (kabuk) ile meşgul olur. Hakikatı tanımayan hayalâta sapar. Sırat-ı mustakîmi göremeyen ifrat ve tefrite düşer. Müvâzenesiz ve mîzansız olan çok aldanır, aldatır.”8

Peki, aldanmaktan nasıl kurtulacağız? İman, Kur’ân hakikatlerini dikkat, tahkik, mütalaa ve müzakere ile okumak. “Samimi tesanüt ve meşveret-i şer’iye, sizi öyle şeylerden muhafaza eder. İçinizdeki şahs-ı manevinin fikrini, o meşveretle bildirir.”9

Dipnotlar: 

1-Mektubat, Enst./inter., s. 401.; 2-Lem’alar, s. 170.; 3-Mesnevi-i Nûriye, s. 74.; 4-Mektûbât, s. 256.; 5-Beyanat ve Tenvirler, s. 120.; 6-Mektubat, s. 401-412.; 7-Hizmet Rehberi, s. 221.; 8-Muhakemat, s. 43.; 9-Kastamonu Lahikası, s. 91.