Gönderdiği mesajda, “Çocuğum için…” notunu başlığa çıkaran binler, on binler, yüz binler, milyonlardan bir annenin kalbinin derinliklerinden gelen feryattır bu! Hem fert, hem aile, hem de toplum olarak içinde bulunduğumuz hal-i pürmelâli yansıtmaktadır.
Elbette hepimiz bu annenin imdat isteyen çığlıklarına koşmamız gerekir insanlık adına, vicdan adına, Müslümanlık adına. Ve özellikle biz, iman, Kur’ân hakikatleri adına, “şefkat mesleği Risale-i Nur” adına kulak vermek insanî ve vicdanî borcumuz değil mi?
Şöyle yankılanıyor vicdanlarda feryadı:
“Sayın Ferşadoğlu,
“Seferberliğe nereden başlamalı, neler yapmalı?” başlıklı yazınızı okudum.
“Biz üç yıldır bildiğiniz meseleden alt üst olmuş bir aileyiz. Profesör olan eşim, terörist olmadığını ispatlamaya çalışıyor hâlâ. İki çocuğum var. İkisi de tahmin edeceğiniz gibi derinden etkilendi. Oğlum bu yıl Ankara da bir üniversiteyi kazandı. Yanaşacağını pek zannetmiyorum oğlumun, ama seminer varsa Ankara’da, beni bilgilendirir misiniz? Eğer ikna edebilirsem, katılmasını o kadar çok isterim ki. Maneviyatı kalmadı olan bitenlerden. Başımıza gelenler, oğlumun hali kadar canımı yakmıyor.
“Bunu okur musunuz, cevaplar mısınız bilemiyorum. Yine de Allah sizlerden ebeden razı olsun. İsmim sizde saklı kalsın. Gölgemizden korkar olduk. Hasbünallahü ve ni’mel vekil.” (Kardeşiniz…)
*
(Bu feryad sahibi anneye irtibat kurabileceği bir isim tavsiyesi sonrası gelen yeni mesaj:)
*
“Öncelikle içtenlik ve nezaket dolu cevabınıza çok teşekkür ediyorum. Sevincimi hayal edebileceğinizi de biliyorum… (Verdiğiniz isme) durumumuzu e-mail ile anlattım. İnşallah Cenab-ı Hak muvaffak eyler. Son nefese kadar Mevlâ sizleri iman ve Kur’ân dâvâsında ihlâsla hadim eylesin. Mektubunuzda yazdığınız telefon numaraları ve adresler için de ayrıca çok teşekkür ederim. İhtiyaç halinde başvuracağım. Samimiyetinizi ömrüm boyunca unutmayacağım. Bu zor zaman ve sınavda Yeni Asya camiasının insaniyeti de asla unutulmayacaktır. En içten selâm ve saygılarımla… Kardeşiniz…”