Amaç: İmanla hayata bakabilmek

Giriş: “Hayatın lezzetini ve saadetini istiyorsanız hayatınızı iman ile hayatlandırınız, feraizle ziynetlendiriniz.”, “Hayatın lezzet ve saadeti iman ve iman hakikatleri dairesinde bulunur.”

Aslında Risale-i Nur’da birden fazla bu manada cümleler ile haşir neşir olmamıza rağmen, bu iman denen ve ihsan edilmiş lâtif bir nimetin tadını şimdi yeniden daha iyi anlıyoruz. İmanın keyfine varmaya imanın keyfini yaşamak diye de anlam verebiliriz.

Bir anda bize bulaşması korkusu ile gözle görülmeyen bir canlıdan korunmak için evlerimize adeta kapandık, hapsolduk. Karantina ve sokağa çıkma yasağı günlerimizden bahsediyorum. Gelin evdeki günlerimize bir göz atalım: Bütün aile, çocuklarımızla beraber, onların çok sevdiği, meşhur oyunlardan (onların deyimi ile) ’Pes oynamak, Netflix seyretmek, kahve içmek, çay içmek, kitap okumak, kek yapmak, evi baştan aşağıya yürümek, süpürmek, saz çalmak, yeni tariflerden örnekler sunmak, oya yapmak, örgü örmek vs. birçok şeyleri yapar bir durumdayız. Soru ise şu: Peki nereye kadar? Bu soruyu sormak ile anlam daha da derinleşiyor. Bu meşgaleler bir müddet insanı idare ediyor, ama sonrası ise kâbus. Çünkü bu tarz işlerin sonu yok ve her gün bu işlerin rutine binmesi ile hayat çekilmez olmaya başlıyor.

İşte tam burada etik, ahlâkî tutum ve imandan bahsetmek istiyorum. Yazımın başında da buna dikkat çekmiştim. Dış dünyada etik ve ahlâkî kurallar, sosyal yaşantımız içinde şart belki, ama tek başımıza kaldığımızda, bu iki önemli yapısal kazanım, çok önemli olmuyor, stres ve sıkıntıdan insanı kurtarmıyor. Hayatımız, ahlâk ve etik kurallarını uygulama yönünde olmuştur. Bunlar toplum içinde ve yanında, olmaz ise olmazlarımızdandır. Ne zaman tek başımıza kalırız, o zaman bu iki değerin yanında, bir üçüncü ve asıl en önemli değer, “İman’’ konusu akla gelir. İnanma ile başlayan, teslim ve tevekkül ile seyreden bu yapıyla, tek başınıza kaldığınızda, öneminin her şeyden daha fazla olduğunu hissedersiniz.

Covid-19 dolayısıyla evlerde hapis gibi bir hayatı yaşıyoruz. Garajımızda arabamız, motorumuz hazır bekliyor, yazlığımızın anahtarı ise cebimizde, ama biz onlara sadece bakıyoruz. Dolar, Euro, TL masamızda olsa bile şu an umurumuzda değil. Çünkü izole bir hayat içinde işe yaramıyor. Yani kısacası dünyevî manada ne kadar zengin olsak da şu an bunlara ihtiyaç duymuyoruz.

Oysa değer verdiğimiz bütün bu şeylerin anlamını yitirdiği yerde devreye ‘’İMAN’’ giriyor. İman lâtifesi olmadan bu durumda daha ne kadar yaşayabiliriz? Özellikle iman eksikliği yaşayanların, intihar sürecine nasıl hızla geldiğini unutmayalım. Anladım ki imanın keyfini yaşayan bizler bunun değerini yeniden fark ediyoruz; ne kadar güzel bir tesbit. Sanırım hepimiz sahip olduklarımızın kıymetini bundan sonra daha fazla bileceğiz.

Sağlıklı nefes almak en büyük nimet, hava açlığıyla yoğun bakıma gelen hastaların gözündeki o acıyı, korkuyu, endişeyi görmek çok acı. Sizden medet umuyor, gözlerinize umutla bakıyor. Korkmayın sizi biraz uyutacağız iyi olacaksınız, diyorum, ama belki de sevdiklerinden uzakta gözlerini yumarken umutla baktığı gözlerin son gördüğü gözler olduğunu bilmek de insanın yüreğini sızlatıyor. Evet, evde kalıyoruz, çünkü bunları yaşamak istemiyoruz. Bunları yaşamamak adına, evlerimizde yaşarken de hayatımızı anlamlı hâle sokmak zorundayız. Bu da imanı yeniden keşfetmekle oluyor. Yaşayanlar bilir.

Sonuç: Evet, bu süreci evlerimizde atlatırken, imanla hayatlandırarak, farzları eda ile Kur’ân okumakla, duâda kalmakla ziynetlendirmek her halde en büyük kazançlarımızdan olacaktır. Gelin imanın keyfini yaşayalım. Selâm ve duâ ile.