O il veya ilçenin düşman işgalinden kurtulduğuna dair kutlamalar yapılır. Evet, o Kurtuluş Savaşında emeği geçen herkesten Allah razı olsun. Canları pahasına vatan toprakları için mücadele eden, komutanından ta en küçük neferine kadar.

Mücadelenin esasında, vatan topraklarını kurtarmak olduğu kadar, din, iman, Kur’ân, namus, şeriat ve diğer manevî değerlerin de mücadelesi olduğu unutulmamalıdır. Çünkü savaşı idare eden bir “Osmanlı Meclis-i Mebusanı” ve İslâmın temsilcisi Halife mevcut.

Kurtuluş Savaşı’ndan sonra Lozan’da toplanan devletler, Türkiye’den Saltanattan da temsilci olmasını talep edince, derhal Osmanlı Saltanatı’na son verilir, 1 Kasım 1922’da.

Savaşla elde edemediklerini masa başında birer birer kazanmaya başlamışlardı yabancı güçler. Bütün İslâm Âlemi’ni birbirini kenetleyen bağ olan Hilâfet makamı da Lozan’da verilen sözler gereği kaldırılarak, Osmanlı Hanedanı’na mensup çoluk-çocuk, hasta, ihtiyar demeden herkes yurdu terk etmek zorunda bırakıldı.

Ve bu asil aile mensuplarının birçoğu bodrum katlarında, bazıları kaldırımlarda, sıkıntılarla, açlıktan hayatları sona ermiştir.

O dönemde, İslâma ait ne varsa unutturulmaya çalışılmıştır. Ahlâkî değerlerimizi yozlaştıran toplantıların çeşitli bahanelerle çoğaltılmasına kadar her kötülük teşvik edilmiştir.

Medeni olmayı kılık kıyafette düşündüklerinden Avrupa modası kılık kıyafet kanunu. Ve, bütün vatandaşları bir anda cahil bırakan, alfabe değişikliği ve ezanın Türkçe’ye çevrilmesi. Risale-i Nur’un yasaklanması ve müellifi Bediüzzaman ve talebelerinin hapislerde sıkıntı çektirilmesi.

Yabancıların zaferlerini ilân ettikleri iki acı vakıa: Türkiye’yi Keriman Halis’in temsil ettiği 1932’de Belçika’da düzenlenen güzellik yarışmasında, jüri başkanının ifadeleri:

“Bugün Avrupa’nın, zaferini kutluyoruz. Bir zamanlar sokağı kafes arkasında seyreden Osmanlı kadını mayosu ile karşımızdadır. Bu kızı zaferimizin tacı kabul edeceğiz, onu kraliçe seçeceğiz.Bu sene güzellik kraliçesi seçmiyoruz, zafer kutluyoruz.”

Lozan’dan sonra İngiliz Avam Kamarasında “Türklere neden istiklallerini verdiniz?” diye eleştirilen Lord Gürzon, “İşte asıl bundan sonraki Türkler eski satvet ve şevketlerine kavuşamayacaklardır. Zira biz onları maneviyat ve ruh cephesinden öldürmüş bulunuyoruz” der. (Emirdağ Lâhikası, s. 539)

Yüz yıla yakındır yaşadıklarımız bunları doğrulamıyor mu? Saygı, ahlâk, aile kurumunun deforme olduğu, ihtilâllerle yıkılan meşrû hükümetler...

İşte kaybettiğimiz manevî değerler... Yüz yıldır iki ayağımızın üstüne kalkıp, eski satvet ve şevketimize bir türlü kavuşamadık. Gerçekten kurtulmuş muyuz?