Yolun tam ortasında yakaladın beni. Yorgundum. Uzun yoldan geliyordum. Bir de baktım ki yolun tam ortasında bir şeyler var. Durdum ona doğru ilerledim. Tutup sağa koymaktı niyetim. Ama tuttuktan sonra fark ettim, sağ tarafta biraz dinlenmem gerektiğini... 

Acaba beni durdurmak için mi yola koyulmuştun? Evet, öyle oldu. Sağ tarafıma bakınca çok güzel bir mesiregâh, çok nezih bir tenezzügâh olduğunu farkettim. Hep git git nereye kadar, fark edemedikten sonra etrafındakileri, keşfedemedikten sonra adımladığın yerleri. 

Bu bana bir işaret sanırım. Duracağım burda, burası bir durak dinlenecegim. Biraz da hissederek dinleneceğim burda. Dinlenmenin biraz da keşfetmek olduğunu anlayacağım belki. Bu bir nasiptir. Gözünü hep ileriye bakarak yol alınmaz. Yol alınır da mesafe alınmaz. Ya da keyif alınmaz. Azcık dur dinlen, düşün şükret. Tefekkür et azıcık.

İşte durdum yolun tam ortasında seninleyim. Seni tuttum, yorgun olduğumu farkettim. Ferahlamam gerektiğini anladım. Yeni bir pencere açtın bana. Tenezzüh kapısı açtın. 

Ayaklarım, ellerim, belki de gözlerim yorulmuş. Hepsine nur serptin. Parlattın gözümü.

Elimden tuttun adeta. Ben de seni tuttum ya en başta. Ayaklarımda derman buldum.

Ramazan’ın diğer yarısını gördüm çok şükür. Hayat yolunda 11 aylık yolculuğumuzda hızla seyrederken bizi tuttun hayra teşvik ettin, biz de tutunduk sana. Şükür. Ruhumuza bir dinlenme fırsatı sundun. Elhamdülillah.