Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri ile Nur Talebelerini asılsız ve manasız istinatlarla mahkûm ettirmek isteyenler bilirkişi mahiyetinden tamamen uzak kişilere istedikleri şekilde bilirkişi raporları hazırlatmışlardır.
Bu bilirkişi raporlarının birisinde çok ilginç bir suçlamada vardır. Bilirkişi raporunda bir isnad da, “Müellif, Risale-i Nur şahs-ı mânevîsi namına konuşmaktadır.” (Emirdağ Lâhikası) suçlamasında bulunularak şahs-ı manevî namına konuşmanın ne demek olduğunu anlayamamışlardır. Bazı şahısların konuşturması ile konuşanlar, şahs-ı manevî namına konuşmak cümlesini bir suç ifadesi olarak kabul etmişler ve bir cürüm olarak görmüşlerdir. Şahısların tesiri altında başkalarının keyfine göre konuşanlar şahs-ı manevî namına konuşmak ifadesine bir anlam verememişler ve bu cümlenin ne manalara geldiğini bir türlü kavrayamamışlardır. Şahs-ı manevî namına konuşmak ifadesi yerine kendi adıma konuşuyorum cümlesini duymak istemişlerdir. Çünkü kendi adına konuşanları bir zaman sonra başkası adına da konuşturmak mümkün olduğundan bu ifadeden rahatsız olmuşlardır. Kendini görmeyi, kendini bilmeyi, kendini övmeyi ifade eden cümleleri duymayı arzulayanlar, şahs-ı manevî namına konuşmak cümlesini idrak etmekte büyük zorluk yaşamışlardır.
“Fihristeyi, taksimü’l-â’mâl tarzında mütesanid heyetinizin şahs-ı mânevîsine tevdiiniz çok güzeldir. Tam ve daimî bir üstad buldunuz. O mânevî üstad, bu âciz kardeşinizden çok yüksektir; daha bana ihtiyaç bırakmıyor.” (Kastamonu Lâhikası)
Hakikatinde ifade edildiği gibi hizmet-i imaniye ile ilgili bütün hususlar şahs-ı maneviyeye verilmiştir. Çünkü fert kusurlu şahs-ı manevi tamdır.
Fertler devam edemez aksatır, şahs-ı manevî ise daimidir.