Bugün, ebeveynin yaşlarının çocuk eğitimi üzerindeki etkisine bakacağız.

Ailede çocuk eğitiminde anne-babanın yaşları, otoritesi, yumuşaklığı, karşılıklı ihtiyaç ve isteklerini karşılama tarzları da önemlidir.

Genel olarak bakıldığında bir ailede çocuklar için sosyalleştirme amaçlarını şöylece özetleyebiliriz: Çocuğun kendine güvenini geliştirmek, çocuğun ahlâkî bilincini (vicdanını) geliştirmek, çocuğun zihnî yeteneklerini ve problem çözme yetisini geliştirmek, çocukta sürekli bir başarı isteğinin olmasını sağlamak, çocukta empati ve dayanışma duygularını geliştirmek, çocukta, karşılaştığı çatışmaları soğukkanlı olarak değerlendirme, verimli ve üretici biçimde çözme yeteneğini geliştirmek.

Çocuk büyüdükçe kendi şahsiyetini kazanır ve çevreden farklılaşır; algı ve ilgi alanlarında bir uzmanlaşma ortaya çıkar. Çocuğun daha sonraki sosyal gelişimi büyük ölçüde aileye / anne-babaya bağlıdır. 

Genç anne-babalar nesil farklılığın az olması dolayısıyla çocukların eğitiminde faydalı olabilir, fakat tecrübe eksikliği dolayısıyla eğitimleri eksik ve bazen yıkıcı olabilmektedir.  Onun için, genç anne babaları olan çocuklar başkaları karşısında küçük düşürülmeden, gerekli eğitimleri, çocuğun bağımsız ve anne-babadan daha tecrübeli, yakın çevreden yardımlar alıp, hayatındaki bütün işleri yapmasına yardımcı olunmalıdır.

Çocuk eğitiminde özellikle genç ebeveynlerin bazı hatalı davranışları da bulunabilir. 

Bunlar genel olarak şu şekilde sınıflandırılabilinir; kapalı iletişim yapılması: Çocuk bir problemle ebeveynin yanına geldiğinde ebeveynler tarafından yargılanmayacağını hissetmelidir. 

Kararsızlık çocuk için en anlaşılmaz durumlardan biridir.

Aşırı koruyuculuk, zamane ebeveynlerinin, özelliğidir. Bazen de dedeler ve anneanneler, babaanneleri bu özelliği daha çok ortaya koyarlar. Çocuk; “Anne ben artık çocuk değilim!” meşhur sözünü duymamak gerekir.

Zamane ebeveynlerinin diğer bir özelliği de çocuklarına en iyi arkadaşı olmakla eğitimlerinin iyi olacağını sanmalıdır. Bu her zaman iyi sonuç vermez. Çocuklarının büyümelerine psikolojik olarak izin vermemek, eğitimlerinde olumsuz durumlar oluşturabilir. 

Yaşlarının küçük olması itibarıyla, güven eksikliği duyarlar. 

Yaşlı ebeveyn olmak genç ebeveyn olmaktan biraz daha zordur. Çünkü çocuk sahibi olmak dinamik ve sabırlı olmayı gerektirmektedir bu yüzden 50 li yaşlardan sonra anne baba olanlar için zor bir süreçtir. Aynı zamanda yaşlı olmak şefkat ve merhamet duygularının ağır basmasına sebep olduğu için, çocuklar şımarık yetişebilirler. Yine, çocuklar doğumlarından itibaren her türlü bakıma muhtaç olduğundan sürekli alâka gereklidir. Bu faaliyetler sadece gündüz değil, geceler boyu ayakta kalmak ve sabahlamayı da gerektirmektedir. Çocuk büyürken sürekli peşinde olmak onun hareketliliğine uyum sağlamak ve sabır göstermek en önemlisidir. Hal böyle olunca yaşlı anne baba bunu kaldıramayabilir böyle bir durumda çocuklarının ihtiyaçlarının eksik kalmasına sebep olur. Eğer çocuğa yeterince hareketli olması için müsaade edilmez ve çocuk oyun oynama hürriyetine sahip olmaz ise hareketsiz tabiri caizse ‘’ruhsuz’’ bir hal alır. Bu çocuğun büyümüşte küçülmüş gözükmesini sağlar. Tıpkı olgun insanlar gibi hareket eder.

Yaşlı ebeveyn olmanın en büyük zorluklarından başka biri de çocuklarının ergenlik çağıdır. Bu dönem genellikle her aile için zor atlatılan bir dönemdir, fakat yaşlı ebeveynler için iş daha da zordur. Çünkü çocuklarla yaş ve çağ- zaman farklılığının fazla olmasından, onları yeterince anlamaları zorlaşır. Onlar gibi düşünemez ve empati kuramazlar bu yüzden çocuklarıyla aralarındaki iletişim güçsüzleşir.