Muhterem Recai Avcı Hoca, İsmail Hakkı Demir ile aynı dönemde yapmış oldukları mukaddes yolculuk esnasında orada şahit olduğu unutulmaz hatıraları aşağıdaki şekilde anlatıyor.
* * *
2001 senesinin Ocak ayında, hac ibadeti için İsmail Hakkı Amca ile birlikte mukaddes beldelere gittik.
Ayrı otellerde kalıyorduk. Benim yanımda annem, onun yanında hanımı olduğu halde, o beldelerde birçok defa buluşup görüştük, muhtelif mekânlarda aynı anda tavaflar yaptık, duâ ve ibadetlerde bulunduk.
Kaldığı otelde olsun, başka yerlerde olsun, ne zaman görsem elinde ya Cevşen var, ya da Risâle’den bir bölüm okuyor. Okumakla kalmıyor, yanına gidenlerle okumuş olduğu parçada keşfettiği mânâları şevkle, sevinçle paylaşıveriyor hemen: “Bakın, Üstad burada ne harika tarifler yapmış, ne güzel mânâları dile getirmiş” diyor.
Böyle yapmakla, bulunduğu ortamın havasını bir anda değiştirip daha feyizli, daha bereketli bir hale çevirmiş oluyor.
Zaten, onun olduğu yerde ne tenkit, ne gıybet, ne dedikoduya hacet kalırdı.
* * *
Annemle birlikte bir gün yine Harem-i Şerif’e gitmiştik. Baktım, eski Müezzinliğin altında Halime Anne ile yanyana oturmuş dinleniyorlar. Yorgun ve terlemiş vaziyetteydiler. Belli ki, tavaftan yeni çıkmışlar.
Biz de yanlarına vardık, onlara iştirak ettik. O esnada, Kâbe-i Muazzama’nın içinde, yanında, etrafında bulunan mekânları anlatmaya çalıştım.
Ardından, orada Kur’ân okuduk ve akabinde de bir duâ yapmasını istedim. Allah razı olsun, İsmail Amca bizi kırmadı. Beytullah’ı seyrederken, kendisi bir güzel duâ okudu ve hep birlikte bu duâya âmin diyerek iştirak ettik.
* * *
Yine bir gün Umre tavafı yapmak maksadıyla Halime Anne ile beraber ihrama girmek için Ten’im’e gidiyorlar. Ten’im Camii, Harem dışında olup ihrama girilebilecek en yakın noktada bulunuyor. (Malum, Kâbe hududu içinde ihrama girilemiyor.)
Ten’im’den gelip Umre tavaflarını yapıyorlar, namazlarını kılıyorlar, zemzemlerini de içtikten sonra “Sa’y” için Safa-Merve’ye gidiyorlar.
Ne var ki, İsmail Hakkı Abi, Sa’yin sonlarına doğru rahatsızlanmaya başlıyor. Zorlukla Merve’nin baş tarafına gelip orada kalıyorlar.
Bu arada, Halime Anaya diyor ki: “Hatun, ben bu Umreyi herhalde tamamlayamayacağım. Çok rahatsızlandım, belki de burada kalacağım.”
Halime Ana da, o anda çok endişelenip biraz da panik yapıyor. Belki tanıdık bir kimse bulurum ümidiyle etrafa bakınıyor. Kimseyi bulamayınca da üzülüyor ve başlıyor ağlamaya...
Hanımının bu halini gören İsmail Abi, kendi derdini unutup o da başlıyor bu kez hanımını teselli etmeye: “Hatun, öyle ağlayıp da üzülme. Allah ne takdir ettiyse, şüphesiz o olacak.
Tevâfuk eseri, biz de o gün annemle beraber onları ziyarete gitmiştik. Baktık, otelde yoklar. Sorup soruşturduk, hastaneye, Acil’e kaldırıldığını öğrendik.
Çok geçmeden, kaldıkları otele geldiler. Durumunun iyi olduğunu görünce, haliyle çok sevindik. Kendisine “Geçmiş olsun” dediğimizde ise, hepimizin duyacağı şekilde şunları söyledi: “Dünyadaki ömrümüz daha bitmemiş, demek ki. Mukadderatta ne varsa, burada onu görür, onu yaşarız. Zorlu bir imtihandan geçtik. Her şeyin hayırlısı olsun. Bunda da bir hayır-hikmet vardır.”
Orada da, yine bir güzel duâda bulundu ki, hepimiz bundan feyiz aldık, huzur duyduk.
Rabbim, ona rahmetiyle muamele etsin ve rızasına nail eylesin.