Hemen her meselede “ifrat-tefrit”ten uzak durmayı, mümkün olduğunca “hadd-i vasat”ta kalmayı talebelerine tavsiye eden Bediüzzaman Hazretleri, birbiriyle irtibatlı olma hususunda “müfritane irtibat” tâbirini kullanıyor. Yani, Nur Talebelerinin sıkı irtibat halinde olmaları tavsiyesinde bulunuyor.
Bu husus, Nur Külliyatının muhtelif risâlelerinde tekrâren zikrediliyor. Gerek Kastamonu Lâhikası, gerek Emirdağ Lâhikası ve gerekse bilâhare tanzim edilen Hizmet Rehberi gibi eserlerde mükerrer olarak yer verilen ilgili bahiste “müfritane irtibat” ile birlikte karşımıza âdeta bir çeşit “düstûrlar manzumesi”nin çıktığını görüyoruz.
İsmi geçen kaynaklarda yer alan ifade aynen şöyledir:
“Risâle-i Nur’un tâlimatı dairesinde ve bizlere bahşettiği hizmet noktasında feyizli makamlara kanaat etmeliyiz. Haddinden fazla fevkalade hüsnüzan ve müfritane âlî makam vermek yerine, fevkalade sadâkat ve sebat ve müfritane irtibat ve ihlâs lâzımdır. Onda terakki etmeliyiz.”
Demek ki, terakki edilmesi, yanda onda ileri gidilmesi gereken hususların başında ihlâs, sadâkat, sebat ve müfritane irtibat esâsları geliyor.
*
Seyahatler ve ziyaretlerin en önemli bir faydası da “müfritane irtibat”ı kâmil mânada sağlaması, onu diri tutması, kuvvet vermesi ve bu düstûru tahkim ederek uhuvvetkârane muhabbeti inkişâf ettirmesidir.
Son bir sene içinde, sayısını şu ân için hatırlayamadığım kadar çok sayıdaki hizmet mahallerine seyahatli ziyaretlerimiz oldu. Dâvetlere icâbeten yaptığımız bu ziyaretlerde, nûrânî düstûrlarda ifadesi bulan hemen bütün güzellikleri, ulvî his ve hasletleri o mahallerde bilmüşahade gördük ve yaşadık. O hizmet beldelerindeki kardeş ve ağabeylerle şevk, moral ve heyecan alışverişinde bulunduk. Hele civar mahallerden gelenlerle buluşup kucaklaşınca, o şevk ve muhabbetin daha da katlanarak büyüdüğünü gördük.
İşte, başka merkezlerden gelen misafirlerin ağırlanmasında, yahut onların vâki dâvetlere icabet etmelerinde, böylesine bir nurânî gelişmenin fıtrî bir şekilde hâsıl olduğunu görüyorsunuz.
Dâvetlilerin ve misafirlerin gelip okuduğu metinler ve anlattığı hakikatler, şüphesiz aynı mahalde okunan ve anlatılanlarla aynı manada ve aynı minvâldedir. Yani, hakikat tebeddül ve tagayyur etmiyor. Lâkin, hemen her misafirde görünen değişik bir ses, farklı bir sima ve ayrı tatlardaki yorumlar-şerhler-izahlar sebebiyle, hem fertler, hem de cemaat üzerinde ayrı bir his ve heyecanın uyanmasına, dahası, şevk ve moralin yükselerek tazelenmesine vesile teşkil ediyor.
*
Yukarıda anlattıklarımızın hemen tamamını, yer yer belki fazlasını şu son Cizre ziyaretinde bilfiil yaşadık. Oradaki arkadaşlarımızla birlikte, orada günde iki-üç ziyaret gerçekleştirerek bilmüşahede ve yakînen anladık gördük ki, müfritane irtibatın hakikaten hem pek lüzumlu, hem de pek şedit bir ihtiyaç imiş.
Öyle ki, yer yer bizi şaşırtan gelişmeler ve bize sürpriz gelen güzelliklerle karşılaştık. Bilahare kendi aramızda yaptığımız değerlendirmede, gittiğimiz bazı yerler hakkında “Evet, bir şeyler umuyorduk; fakat, doğrusunu söylemek gerekiyorsa bu kadarını beklemiyorduk” diyerek, birbirimizle sevincimizi, memnuniyetimizi paylaşıyorduk.
Evet, bilhassa bu zamanda “müfritane irtibat” düstûru pek yerinde ve bir o kadar da ihtiyaç duyduğumuz bir hakikattir. Bunu imkânlar ölçüsünde diri ve canlı tutmalı ki, aramıza habis ervâh girmesin, aramıza nifak sokmasın. Ne mutlu, bu düstûru tatbik sahasına koymakta hissesi ziyade olanlara.