İnsan.. kâinatın, dünyanın, sistemin ayrılamaz bir parçası... Kâinatı küçültsen insan olacak; insanı büyütsen kâinat olacak sanki! Kosmosu kaosa, kaosu kosmosa çevirebilen cüz’i iradesi var. Bu, Yüce Yaratıcının imtihan gereği bir hikmeti ve karşılıklı dengeyi sağlıyor. 

‘ATEŞ DÜŞTÜĞÜ YERİ...’

Dünya ve insan.. birbirleri içinde var oluyor ve sürekli olarak birbirlerini etkiliyor. Birinde yaşanan bir değişim, diğerini dolaylı veya doğrudan mutlaka bir dönüşüme uğratıyor. Bazen insan-ı kâmil.. bazen kendi kıyametini hazırlayan zalim ve cahil..

Dünyayı tahrip eden savaşlar, hayatımızı etkileyen iklim krizleri, depremler, kuraklık ve seller, orman yangınları bile uyandırmıyor insanoğlunu. Bunları bile ranta çevirme hırsı, aç gözlülüğü..

Yan tarafında orman yanarken, sahilde denize girenler görülebiliyor maalesef. 

“EKO-ANKSİYETE..”

Küresel ısınmanın tehlike ve tehditleri sıklıkla gündeme geliyor. Çözüm için toplantılar düzenliyor dünya liderleri.. Bayat demeçler tekrarlanıyor, sonra her şey halledilmiş gibi, günlük hayatlarına devam ediyorlar. 

Tehlikenin iyice anlaşılması için düzenlenen etkinliklere, birçoğumuz üç beş gün heyecanla destek veriyoruz..  Uzaklardaki “buzul parçası üzerine sıkışan kutup ayısına acıyoruz!..” Meseleyi bu kadar basit görüyoruz.

Sonra unutuyoruz her şeyi.. yine çevreyi kirletmeye devam ediyoruz. Uzmanlara göre, iklim krizi doğrudan ve dolaylı olarak ruh sağlığımızı da etkiliyor. Buna eko-anksiyete deniyor. Gençler arasında daha yaygın.

YAKLAŞAN TEHLİKE!..

Bir nevi ‘sürekli devam eden, gittikçe etkisi artan ve yaklaşan kıyamet korkusu...’ 

İklim krizi hakkında kendini çaresiz hissetmek, çevre felaketlerine dair yaygın korku veya endişe hissi, odaklanmakta güçlük yaşamak, uykusuzluk ve yorgunluk, küresel liderlerin çevre için daha fazla olumlu adım atmaması nedeniyle ortaya çıkan hayal kırıklığı ve öfke hayatımızı olumsuz etkiliyor. 

Bilim insanlarının yaklaşan tehlike karşısında ciddi korkuları ve ikazları, aktivistlerin feryatları.. 

Diğer yanda hiçbir şey olmamış gibi, ‘kulağının üstüne yatan’ ve çıkarlarını düşünenlerin rahatlığı… ‘Bindiğimiz dalı kestiğimizin’ farkında bile değiliz. Halbuki; ziller, çanlar, alarmlar bütün insanlık için çalıyor! Evimiz yanıyor! 

Çare; ümitsizliğe düşmeden, ‘ben bir şey yapamam’ demeden, herkesin meseleye sahip çıkması. Değişime kendisinden başlaması. Bir çevre seferberliği ilan edilmesi.. Gençlik geleceğine daha duyarlı sanki. 

YA, MANEVİ YANGINLAR...?

İklim krizi kadar dehşetli bir de, inançsızlık yangını var ki.. Gençliğin, hepimizin ebedi hayatını tehdit ediyor! Çok geç olmadan, kıyametimiz kopmadan maddi ve manevi yangınları söndürmek için el ele, gönül gönüle vermekten başka çare yok. Birbirimizle uğraşmadan, kısır çekişmeleri bırakıp, yangını söndürmeye, insanlığı ‘sahil-i selamete’ çıkarmaya çalışanlara yardım edelim.

“Bana, ‘Sen şuna buna niçin sataştın?’ diyorlar. Farkında değilim. Karşımda müthiş bir yangın var. Alevleri göklere yükseliyor. İçinde evlâdım yanıyor, imanım tutuşmuş yanıyor. O yangını söndürmeye, imanımı kurtarmaya koşuyorum.”

Asıl seferberlik bu olsa gerek!