Yıllar oldu Avrupa benim de meskenimdir..
Ne ben Avrupalıyım, ne Avrupa benimdir...
Bir öğretmen olarak vazifemle meşgulüm..
Resulullah’a ümmet, Cenâb-ı Hak’ka kulum..
İşçilerin bir kısmı, sonra “işveren” olmuş…
Kendisini uygarlık çarşılarında bulmuş…
Oh ne âlâ memleket, doluyor mide ve cep!
Burdaki varlığının sebebi bu mu acep?
Hedef ve gaye yoksa, bu kıt’ada durulmaz…
Nefis, mide uğruna kalbe darbe vurulmaz…
Rezzak-ı Kerim rızkı her tarafta gönderir..
Hiç ummadığın yerden, hem de bire bin verir…
Para için gurbetin zor çilesi çekilmez..
Bu çilenin derdini gelip çekmeyen bilmez…
Ayrı düşmüş nesiller, parçalanmış aile…
Ancak bunu yaşayan bilir bu nasıl çile…
Avrupa’da gözünü dünyaya açan bebek..
Batı örfüyle büyür ve değişir giderek…
Onun dili ve dini orada sana kalmış..
Çocuğun ruhundaki temiz vicdana kalmış…
Dikkat et o saf vicdan orada bozulmasın..
Canından bir “bumerang” gelip seni bulmasın…
Saklayayım gurbetin bu karanlık yüzünü..
Biraz da göstereyim aydınlık gündüzünü…
Mümkündür bu kıt’ada yaşamak hep insanca..
Sana dokunan olmaz, yaşarsan Müslümanca…
Kilisenin yanında bir de cami bulursun..
Mevlâ’dan yetişirse hidayet, kurtulursun…
İnsanlığa âmade karası, denizi var…
Maddede ve mânâda ceddimizin izi var…
Doğudan batıyadır ceddimizin seferi..
Onlar ma’mur etmiştir, mesken tuttuğu yeri…
İlimle ve imanla cahili eğitmişler..
Çorak olan her yere, yeşil ağaç dikmişler..
Mazlûmlara hakkını, zalimlere haddini..
Bildirerek, Batıya göstermişler hak dini…
Temiz ruh, temiz gaye ve hedef insaniyet..
Ondan da hasıl olmuş hakikî medeniyet…
Viyana kapısından o zaman geri dönmüş..
Lâkin ne gaye bitmiş, ne de meş’ale sönmüş…
Kader yine nazarı bu kıt’aya çevirmiş..
Ecdadın temiz nesli gelip buraya girmiş…
Hem çok kolay, elini kolunu sallayarak..
Tuttukları her işi allayıp pullayarak…
Ne elde kılıç varmış, ne tutan yeniçeri…
Uzanan dostluk eli, maharet ve beceri…
Artık Batı Doğuya; Doğu Batıya muhtaç…
Elini çeken taraf kalır yalnız, sefil, aç…
Mikail Yaprak / Wels