Çekmediğim cefa, görmediğim eza kalmadı. Divan-ı harplerde bir câni gibi muamele gördüm; bir serseri gibi memleket memleket sürgüne yollandım. Memleket zindanlarında aylarca ihtilâttan men edildim. Defalarca zehirlendim. Türlü türlü hakaretlere mâruz kaldım.” (Tarihçe-i Hayat, Isparta Hayatı, Tahliller)

Üstadımız Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri, çile dolu hayatında binbir türlü zorluklara sabretmiş ve milletinin imanını kurtarmak yolunda büyük gayret ve çaba harcamıştır. Hatta bu gaye için ahiretini dahi feda etmeyi göze almış büyük bir fedakâr ve dava adamı olduğunu göstermiştir.

Bütün zorluklara dayanma noktasında içindeki iman ışığı onun yolunu aydınlatmıştır. 

“Evet, hakikî imanı elde eden adam, kâinata meydan okuyabilir ve imanın kuvvetine göre, hâdisatın tazyikatından kurtulabilir.” (Sözler, Yirmi Üçüncü Söz, Birinci Mebhas.)

İmanın verdiği bu güç, Üstadımızın ümidini beslemiş ve bütün sıkıntılara rağmen ümidini canlı tutmuş ve ümmet-İslâmın da ümidini koruma adına rehberlik etmiştir. Ümit imanın kardeşidir. Bir kalpte iman varsa ümitsizlik olamaz. 

“Evet, ümitvar olunuz. Şu istikbal inkılâbı içinde, en yüksek gür sadâ İslâmın sadâsı olacaktır!” (Tarihçe-i Hayat)

Dünyanın içinde bulunduğu bu kargaşa, hengâme ve zulüm ortamında Üstadımız Bediüzzaman Hazretleri, yolu, güzergâhı, alınması gereken tavrı net olarak göstermiştir. Çare bellidir, çözüm açıktır, kurtuluş reçetesi, imanın kuvvetlendirilmesidir. Çünkü iman kuvvet buldukça, tevhid bayrağı dalgalanacak, teslimiyet ve tevekkül meltemiyle saadet memleketine varılacağını şu şekilde dile getirmiştir:

“İman tevhidi, tevhid teslimi, teslim tevekkülü, tevekkül ise saadet-i dareyni iktiza eder.”