Oysa herhangi bir musibete uğramayan, işleri hep yolunda giden insan için de bu dünya imtihan dünyasıdır. 'Musibete maruz kalan insan imtihandadır, diğeri değil' gibi yanlış bir algı vardır. Herkes bir şekilde imtihandadır. Hatta imtihanda olduğunu unutmak daha büyük bir imtihandır ve sonunun hüsranla sonuçlanma ihtimali yüksektir.

Mahmut ile Salih, aynı mahallede büyüdüler. Aynı okulda okudular, aynı sokakta top koşturdular. Yolları büyüdükçe ayrıldı ama kader onları hep karşılaştırdı.

Mahmut, mütevazı bir hayat sürdü. Az kazanır, çok şükrederdi. Bir yandan ailesine bakar, diğer yandan komşusuna kol kanat gererdi. Başına dert geldiğinde "Bu da geçer ya Hû" der, iyi günlerde de "Şımarma, bu da bir sınav" diye içini kontrol ederdi.

Salih ise üniversiteden sonra büyük işler başardı. Arabalar, daireler, yurtdışı geziler… Dışarıdan bakıldığında hayat ona gülüyordu. Fakat Salih, zamanla "başarı"yı kendinden bilmeye başladı. Ne ezan kulağına dokunur oldu ne dua diline. Zekâtı veriyordu ama yüreği katılaşmıştı. Hayatın bir sınav olduğundan habersizdi, çünkü hep "kazanan" tarafta gibiydi. Bu durumdaki kişiye, kim, neden imtihandasın deyip sabır tavsiye etsin ki.

Yıllar geçti. Mahalleye büyük bir yangın düştü. Salih'in şirketi iflas etti. Ardından eşi vefat etti. Sarsıldı. Camii avlusunda Mahmut'u gördü, yanına oturdu. Gözleri doluydu.

“Mahmut,” dedi, “Ben bu kadar şeyi kaybettim. Neden?”

Mahmut, gözlerini yere eğdi, sonra derin bir nefes alarak şunları söyledi:

“Sen şimdi imtihanın başladığını sanıyorsun. Oysa senin imtihanın, her şey yolundayken başlamıştı. Ama sen sınavda olduğunu unuttun. O yüzden hazırlanamadın.”

Salih başını ellerinin arasına aldı. Geriye dönüp baktığında, imtihan kağıdına hiçbir şey yazmamış gibiydi…

Sonuç yazıldı:

İmtihan herkeseydi.

Fark eden hazırlandı, kazandı.

Unutan… Sınavın ortasında uyuyakaldı. Ve kaybetti.

İmtihan olduğunu hatırlatan durumlar yaşamak, insanı kazanmaya yaklaştırır.

(Bizim Aile dergisi, Mayıs 2025 sayısından alınmıştır.)