16 Nisan, 24 Haziran, 31 Mart’ta “Evet” diyen en koyu AKP’liler dahi olanlar karşısında gardları düşmüş bizim söylediklerimizi söylemeye başlamışlar.

Onlardan biri: AKP memleketi böldü.

Diğeri: Din yüzde bire indi.

Bir başkası AKP ekonomiyi rayına koymazsa ANAP’tan beter olacak yüzde bir bile alamaz diyor.

Nasıl olmasın ki?

Özellikle bu son süreçte; tabiî afet deyip geçilmeyecek ihmaller ve zulümler yüzünden gelen yangın, sel, pandemi gibi musîbetlerde milletin aklıyla alay eder gibi çay poşeti dağıtmak, saray, uçak ve yüzlerce lüks makam araçlarıyla israf edip yaraları sarmaktan âciz, üstüne bir de iban numaralarıyla yardım talep etmek bardağı değil, öfkeleri taşıran sel oldu.

Oysa ne hayallerle iş başına getirilmişlerdi. Hem müstebit devlet anlayışının, hem de darbe vesayetinin dindar / demokratlara getirdiği baskılardan kurtaracak, kısaca millet rahat bir nefes aldığı gibi Abdülhamid’den sonra milletin Halifesi/ lideri olacaktı.

Bir müddet güzel icraatlar da olmadı değil. Saman alevi gibi AB, açılımlar, ekonomide rahatlama, GSMH 12.500, tekli rakamlarda enflasyon, sağlık sektöründe iyileştirmeler, duble yollar, komşularla “sıfır sorun” v.s. milletin teveccüh ve güvenini kazanmışlardı.

Her iktidar iş başına geldiğinde parlak bir kaç icraat yapıp sonra sonra yıpranarak muhalefete düşer, bazıları da birden sıfıra inip tarih sahnesinden çekilirler. ANAP ve DSP gibi..

Ancak, AKP seneler süren teveccüh sonunda, gitmez algısı yerleşince 2023, 2071 hayalleri görülmeye başlanmıştı. En kötüsü de, yanlışlar söylendiğinde “alternatif yok, kime verelim” hesap yanlışı iktidara güç kattı. Demirel gibi bir lider beklentisi, Halk Partisi’nin bir asır evvelki günahları da çok işlenince 19 seneyi tek parti diktotaryasına götürdü. Boyaları dökülüp asıl mahiyeti anlaşılınca (öyle yıpranmışlık falan değil) milletten öyle bir şamar yiyecekler ki sesi Çin ü Maçin’den gelecek.

OTOYOL VE SAĞLIK

Bu duruma nasıl gelindi;

En başta basının havuza dönmesi ile sadece iktidara yarayan haberler manipüle edilip gerçekler vatandaştan saklandı. Temeli çürük vitrin icraatların boyaları dökülünce foyalar ortaya çıktı. Sadece bir misal; o çok övündükleri otoyol ve köprüler geçiş garantili olduğundan yüksek masraflar vatandaşa yüklenince kimse oralardan geçmek istemiyor. Yavuz Sultan Selim, Orhan Gazi köprüleri pahalı olunca, Demirel ve Özal dönemlerinde yapılan Boğaz ve Fatih köprüleri, Devlet yolu otoban ücretleri cüz’î rakamlarda iken, son yapılan köprü ve otobanlar (geçiş garantili) müteahitlere taahhüd edildiğinden vatandaş eski yolları tercih ediyor. Eski otobanlardan Urfa Niğde arası cüz’î rakamlarla geçilirken, yeni yapılan Niğde Ankara 114 TL olunca eski yoldan geçiliyor. Keza Kuzey Marmara Otoyolu, Selimiye Köprüsü dahil bağlantılarla yüzlerce TL’yi bulunca yeni yollar bomboş.    

Sağlık ise tam bir Arap saçı. Ambulans yoktu, millet hastahanelerde rehin kalıyordu balonu da söndü. Doktor bir dostumuzun ifadesiyle; 2001’de bir anjiyo’ya SSK’nın ödediği onbinler iken, şimdi 500 TL civarında, geri kalan vatandaşın cebinden çıkıyor. Devlet hastahaneleri var denilse de, sıra bulmak aylar sürüp işkenceye dönünce sağlık balonu da patlamış vaziyette. 

Dış politika, mülteciler meselesi, zulümler, işkenceler, hapishaneler, KHK, tek adam rejimi, parlamenter sistemin çöküşü, batan ekonomi v.s. denildiğinde “ köprü yaptı ya” deniliyordu. Artık müdafaa edecek malzemeleri de kalmadı. AKP bitti, ancak büyük bir enkaz bırakarak.

Milletin lideri, milletin tek derdi oldu.