Bir taraftan nebatat, bitkiler, diğer taraftan, hayvanat sınıfları, baharla birlikte, yeniden inşâa edilip, insanoğlunun hizmetine, Rabbimiz tarafından verilecek. Kış mevsiminin sonuna doğru, stoklanan gıda maddelerinin bitmesine yakın, yeniden Cevvad-ı kerim olan Allah’ımız tarafından cömertçe ikramda bulunulacaktır.

Her bahar geldiğinde şöyle dikkat ederim de, Rabbimizin izni ve emri ile, evvelâ, tomurcuklanarak çiçek açan ağaçların dalları, sonradan, yerini yaprağa terk ederek, daha sonrasında da, neticesi olan meyveleri bize ikram etmektedirler. Kokusu, rengi, tadı ve şekli ayrı ayrı olan bu hoş meyvelerin yaratılması, tamamen bir mu’cizedir. Şöyle ağacın dibini eşeleyip bir baksak, acaba bu meyveler, böyle toprağın altından mı pompalanıp ağaç dallarına sevk edilmektedir? Hayır! Eşelediğimiz o yerlerden; çamur, balçık ve topraktan başka bir şey çıkmamaktadır. Yan yana olan; şeftali, kiraz, kayısı vs. ağaçların her birinde, kendi meyvesi çıkmaktadır. Hani, şarlatan tabiatçıların saçmaladığı gibi; elementler, kimyasal maddeler filan, belli mikyaslarda birleşerek o ağaçlara gitmiyor. O nasıl şuurlu element ki, hiç yolunu şaşırmıyor, şeftali ağacında kiraz, kayısı da şeftali olmuyor. Üstüne basıp çiğnediğimiz, şuursuz toprak, akla sığışmayan bu işleri yapacak kabiliyette değildir. Düşünün, biz kâinatın en akıllı mahlûku insanlar, değil ağacı, meyveyi, bir maydanoz yaprağını yapmaktan aciziz. Dünya toplansa, Türkiye büyüklüğünde bir fabrika kursa, yine mümkün değil. Birbirine çok benzeyen, turunçgiller familyasından; Portakal, limon, mandalina, greyfurt çekirdeklerini avucumuza alsak, her hâlde, çok mütehassıs olanlar belki ayırt edebilir. Bir çok kimse onları karıştırır, ayırt edemez. Ama çiğneyip geçtiğimiz o şuursuz toprağa o çekirdekleri attığımızda, toprak hepsini ayırır.

Evet, onları öyle sevk eden, idare eden, ancak Allah’tır.

Baharınız, şimdiden hayırlı ve güzelliklerle dolsun inşâallah!