Bu, “Ramazan iki” aklıma geldikçe, her Ramazan’da, rahmetli İhsan Paşalıoğlu’nu hatırlarım. Bir Ramazan ayında, Yeni Asya Ramazan sayfasında yazdığı takvimin, daha ikinci gününde, “Bugün, Ramazan iki/ Geriye ne kaldı ki?” deyişi ve onun üzerine eski arkadaşı Nazif Özer’in, “Yahu Paşalı, daha yeni başladık, sanki sona gelmişiz gibi, niye öyle yazıyorsun” diyen tatlı serzenişi... Bunlar hep birer tatlı Ramazan hatırası olarak mazide kaldı.

Onun için, ha başındaki o iki, ha bugün itibariyle kalan iki. Neticede sayılı günler çabuk gelip geçti. Sağ-salim, oruç ve diğer ibadetlerini yapabilenlere ne mutlu. Keyfî olarak yapmayıp üstelik de açıkta, milletin gözü önünde, terbiyesizlik yaparak Ramazan’a, diğer insanlara hürmet göstermeyenlere de “yazıklar olsun!” diyoruz. Bizler tuttuk ne kaybettik, onlar tutmadı ne kazandı? Tabiî bu arada, ya Ramazan’da bizimle başlayıp devam edemeyen ya da geçen seneki Ramazan’da aramızda olup da bu sene vefat edip de olmayanlara rahmetler dileriz.

Başlıktaki cümleye gelecek olursak, 1965 senesinde, Ankara kaledeki mahallemizden, Etlik, Aşağı Eğlence’ye taşınmıştık. O zaman kış Ramazanlarıydı. Aşağı Eğlence Camii’ne terâvih namazına giderdik. Artık, on beşinci gün bittikten sonra, müezzin Rıza Bostan Efendi, hem imam Cemal Sevimli Hocaya hem de kendisine, namaz sonrası cemaat camiiden çıkarken, müezzin mahfilinden “Hocalara yardım, hocalara yardım!” diye para toplardı. O zaman imam-müezzinlerin kadrosu yok ve aldıkları maaş da azdı. Ama sonradan o zamanların Başbakanı Demirel, bu zevatı 657 sayılı memurlar kanunun içine dâhil edip hepsinin sosyal hakkını düzeltmişti. Tabiî, sonradan ona muhalefet edenlerden çoğu da bu zevattı, o da başka...

Evet, işte böyle, birkaç mâzi Ramazan hatıralarını da zikrederek yazdığımız bu makale ile, bir Ramazan’ı daha bitirdik. Rabbimiz, bundan sonraki Ramazan’a hepimizi sağ-salim vâsıl eylesin inşâallah! Hepimizin Ramazan Bayramı mübarek olsun.