Fakat hakikî demokrasi güçlü muhalefet ile mümkün olur. "Ben çoğunluğu elde ettim, iktidar olurum" anlayışı ile iktidar olursunuz ama temel prensipleri çiğnerseniz hakikatte muktedir olamazsınız. 

Elinde sadece devlet sopasını sallayan iktidarlar, gücü, zulüm aleti olarak kullanıyor demektir. Adalet, hak, hukuk, düşünce hürriyeti tahdit altındaysa, insanlar düşündüklerini korkup çekinmeden açıklayamıyorsa, ülke korkunun hakim olduğu bir yer ise kişilikli fertler de ortaya çıkmaz. Böyle durumlarda ne doğru Müslümanlıktan ve ne de sağlıklı düşünceden söz edilemez. Korkunun hakim olduğu bir ortamda şahsiyetler ve hatta inançlar dahi sağlıklı değildir. 

Adamın biri, hocaya, "Hocam sana aklıma takılan bir soru soracağım, doğru olup olmadığını öğrenmek isterim" der. Hoca Efendi "sor bakalım" deyince adam sorar: "Hazreti Musa kızını kurban edecekken Azrail'in getirdiği kurbanlık keçi erkek mi, dişi miydi?" Hoca cevap verir: "Dur be adam, bir kere bu kurban edilecek olan kız değil erkekti. Hz. Musa'ya değil Hz. İbrahim'e, Azrail değil Cebrail melek tarafından getirilmişti ve keçi değil koçtu, ben bu yanlış bilgilerin hangisini düzelteyim ki?"  

İşte böyle, ilk düğme yanlış iliklenirse diğer düğmeleri düzeltmek zor olur. İktidarların da yönetimleri müddetince, hak, hukuk, adaleti gözetmesi esas olmalıdır. Yoksa bütün çalışmalar boşa gider. İktidar olunur ama, insanların gönülleri kazanılmadığı ve muhalefetin sözlerine kulak tıkandığı için hakikî muktedir olunamaz. Ülke hem maddî hem manevî hem ahlakî hem de moral açısından çöküntü yaşar. Emniyet ve liyakat kaybolur, yalan ve dolan artar. Aldatma ve hile alır başını gider. Bütün bunlar da ülkenin maddeten ve manen fakir düşmesine sebep olur.

Eğer ülkeyi yönetenler milletini  seviyorsa, hak ve hukuku, adalet ve hürriyeti esas almalıdır. İşte milletle bütünleşmenin ve kısa zamanda kalkınmanın yolu budur. Vatandaşa sadece sopayla değil sevgiyle de yaklaşılırsa ve kanunlar herkese eşit uygulanırsa ülke huzura kavuşur, sıkıntılar son bulur.