Hayatımda görmediğim samimi insanlar ile o akşam beraber olduk. Sabah olunca bütün o mütebessim insanların, bizi uğurlamak üzere otobüs terminaline geldiklerini gördük. Dükkanlarını kapatan insanlar, bizi uğurlarken, bize Basmahane semtinde bulunan “Çantacı Necmi” isimli bir zatı ziyaret etmemizi tavsiye ettiler.

Otobüs hareket etmişti ve kendimi tutamayarak ağlamağa başlamıştım. Arkadaşım Ömer, benim çok sıkılıp ağladığımı zannetti. “Neden ağlıyorsun, çok mu sıkıldın?” dediğinde ben: “Bu ilgiden çok duygulandım, onun için ağlıyorum” dedim.

İzmir Basmahane’de bulunan Necmi abinin dükkanına selam verip içeri girdiğimizde, Tire’de tanıdığım insanların öz kardeşiymiş gibi, o da mütebessim bir sima ile karşıladı bizi.

Kendisi kemer ve çanta işleri ile iştigal ediyordu. Fakat, dükkanının camında kitapları teşhir ediyordu. Bunlar, Yeni Asya’nın neşrettiği kitaplardan oluşuyordu.

Bizler Çorumlu olduğumuzu ve buraya çalışmak için geldiğimizi söyledik. “Kardeşim, sizin her zaman çekinmeden gelmenizi beklerim.” diyerek, bize adeta bir kardeşten ileri bir yakınlık gösterdi. Daha sonra Karabağlar semtine taşındığımızda, oraya yeni bir dershane açılmıştı. Artık oraya devamlı gitmeğe başladık. Buraya Tahiri, Bayram ve Sungur ağabeyler de gelirlerdi.

Artık ben beş vakit namazlarıma başlamış, Karabağlar semtinde bulunan esnaf, tüccar ağabeyler ile her zaman görüşür olmuştum. Burada bulunan Gürbüz ağabey ile devamlı görüşürdük. Bir gün yine otururken, bisikletle bir abi geldi. Gürbüz ağabeye adı “Yeni Asya” olan bir gazete bıraktı. Bu gazetenin “Nur talebelerinin okuduğu bir gazete” olduğunu söyledi. Bisikletle bu abinin her sabah esnaflara gazeteyi dağıttığını anlattı. Bundan sonra ben de Yeni Asya’yı kesintisiz almaya başladım. Bu çanta dükkanı, halen aynı yerinde oğlu tarafından işletiliyor.

İzmir’e gittiğimde oğluna uğrarım. Necmi ağabeyin vefatını duyduğumda, sanki bir tarafım kopmuştu. Mekânın Cennet olsun, aziz ve mütebessim ağabeyim! Yakınlarına ve sevdiklerine taziyetlerimi iletiyorum.