Oğlu İsmail’i de… Onlar imtihanı kazandılar. Hem de ikisi birden. İbrahim Aleyhisselâm oğlunu kurban etmede tereddüt göstermedi.

İsmail: “Baba insan kurban edilir mi?” diye babasına karşı çıkmadı. Çünkü emir Allah’ın emri idi. İşte kurban ondan sonra geldi. Cenab-ı Hak bir koç gönderdi, İbrahim Aleyhisselâm o koçu kurban etti.

Kurbanlık haller, ondan sonra yaşanmaya başladı. Ne kurbanlıklar, kurban olmakta tereddüt etti. Ne de onu kurban edenler. Kesilen kurbanlar, sahibine Sırat Köprüsü’nde binek oldu. İşte insanlar, daha doğrusu, mü’minler sevdiklerini kurban ettiler.

Sadece kurban olarak kestikleri hayvanları değil, Allah yolunda her şeylerini feda ettiler.

Bunun en çarpıcı misalini, Peygamberimizin (asm) sahabileri gösterdi. Sahabilerin çoğu gençlerdi.

“Anam–babam sana feda olsun ya Resulullah (asm)” diyerek, insanın hayret edeceği bir fedakârlıkta bulundular. Bir çoğu savaşta şehit oldu. Cennetin bir kuşu oldular. Sonra İslâm orduları, insanlara Hak dini yaymak için kıt’alara o dini ulaştırdılar. Sonra, Türk milleti aynı fedakârlıkla, Kur’ân’ın senasına mazhar oldu.

Daha sonra, son müceddid ülkemizde doğdu. O, seyyidler halkasının mensubu olan müceddid idi. “Milletimizin imanını selâmette görürsem, Cehennemin alevleri içinde yanmaya razıyım” demişti.

Onun arkasından gelen bahtiyar ve cengâver Nur Talebeleri, Üstadlarının izini takip ettiler. Anne ve babalar oğullarını ve kızlarını o yolda feda ettiler. Kurbanı biz böyle anladık. Güzel şeyleri sevdiklerimizle paylaştıkça kurbanız.

“Vücudunu mu’cidine feda et! Mukabilinde büyük fiyat alacaksın” dedi Üstadımız.

Nice analar yavrularını kurban etti. Şehidin kanlı elbiselerini yüzlerine sürdüler.

Kurban Bayramı’nızı bu duygu ve düşüncelerle tebrik ediyorum. Her şeyini dünyaya kurban edenlere acıyorum.