Cenab-ı Hak İbrahim Aleyhisselamı imtihana tabi tutmuştu. Ve imtihanı kazandı. İsmail Aleyhisselam bu imtihanın kurbanı idi. O da imtihanı kazandı. Kurban bizlere vacip olmuştu.

Cednab-ı Hak buyurdu: “Sizin kestiğiniz kurbanların ne eti ne de kanı bize ulaşmaz, ancak niyetiniz ve amalleriniz ulaşır.” İslam alemi işte bu emre uydu. Asılarca bu kudsi ibadet büyük bir zevk ve şevk içinde yapılır hale geldi. Zamanın hükümdarı, Hacı Bayram-ı Veli hazretlerinin çokça bulunan müridlerinden endişe eder. O da; “Niçin endişe ediyorsunuz, benim sadece bir buçuk müridim var” der.

Bunu fiilen göstermek için de bir çadır kurdu, binlerce müridlerini bu çadır önünde topladı ve çadır içerisinde bir koyun kesti kanı çadırından dışarı çıktı. “Beni seven gelsin, kesip cennete göndereceğim” dedi.

Bu hali görenler dehşete kapıldı. Bir erkek, birde kadın müridi gittiler ve “Başımız feda olsun” dediler.

Diğer müridleri dağıldılar. Hacı Bayram-ı veli hazretleri: “İşte gördünüz benim müridlerim bu kadar.”

İtimat işte budur. Kurban dersleri bize bunu öğretti. Feragat ve fedakarlığı, azimet ve kararlılığı, sebat ve metaneti, bağlılık ve itimadı, muhabbetleri yerinde sarf etmeyi, musibetlere aldırmamayı, kader kaleminin zarif çizgisine boyun eğmeyi öğretti bize kurban.

O zaman her insanın hasletlerini kurban ettiği şeyler ortaya çıktı. Kimi ise bu kurbanlıkları murdar etti. Tıpkı besmelesiz kesilen kurbanlar gibi. Hayatı, gençliği, ihtiyarlığı kötü emeller uğruna harcayanları gördükte insanlığımızdan utandık. Hayatlar bu kurbanlıklar üzerine yazıldı. Hastahanelerin feryatlarından, meyhanelerin efkarlarından, hapishanelerin zulmetinden, kabristanların sessiz nasihatlerinden, her musibette dizlerini döven, eşyaya ve mala köle olan, şefkat, hatta zecir tokatlarına aldırmayan, bu dehşetli zamanın seyline kapılıp giden bizler…

Hatta yaptıklarımızı unutarak, sırf emredildiği için yapmak. O’nu sevmek, O’nun namına sevmek, O’nun namına nefret etmek...

Kurban işte budur. Kurban bir mertliktir. Tereddütsüz feda etmektir. Yavrusuna kurban olan anneler, evladına her şeyi feda eden babalar, torununa karşı cocuklaşan dedeler… Daha neler söylemek gerekir bilemiyorum?

Her an bir kurbanlık halleri yaşıyoruz. Sevgili anneler; sevginizi ve şefkatinizi yanlış haller ile kurban etmeyin. Kahraman babalar evlatlarınızı canavarların bitmek bilmeyen iştahlarına kurban etmeyin.

Ve gençler… Sonun da sizlerin dizinizi dövecek tutum ve davranışlara hasletlerini kurban etmeyin.

Ve iş ve mekan ve makam sahipleri; hayatınızı iman ile hayatlandırın. Sizlerin fedakarlığı yeni yeni istidat çiçeklerinin açmasına vesile olacaktır. Maddi ve manevi kurbanlık hallerimiz Rahmeti ilahiyeyi celbedecektir. Her şey şu kurbanlık hallerimiz ile ilgilidir.

“Anam babam sana feda olsun ya Resululllah” diyen sahabelerin mesleğini, meslek olarak kabul ettik.

Vatan savunmasında hayatını feda edenler, çocuğunu doğururken vefat eden anneler, yemeyip yedirenler.

Elindekileri yanındakiler ile paylaşanlar…

“Benim şimdiki talebelerim, eski talebelerimden daha fedakardır. Onlar bir anda savaşarak canlarını vererek şehit oldular, şimdiki talebelerim ise hayatlarını feda ediyorlar” demişti Bediüzzaman.

Bu halleri hayatımızın daimi bayramları yapabiliriz. Kurban Bayramınız mübarek olsun.