Bu yangınların kasıtlı yapıldığına dair rivayetler de var. Onun bir hafta öncesinde, Karadeniz bölgemizde yaşanan sel ve toprak kaymaları neticesinde de hem oturulan binaların yıkılması ve yolların bozulması ayrı bir hicranımız olmuştu.

“Umumî musîbet ekseriyetin hatasından meydana gelir” kaidesine göre, hayırların Allah’tan geldiğine inandığımız gibi, şerlerin de Allah’tan geldiğine inanıyoruz. Bu, imanın bir gereğidir. Yangınlar söndürülür, ormanlarımız inşallah tekrar yeşillenir.

İnsanlarımızın manevî yangınları, onların ebedî saadeti kaybetmeleri ile neticelenecek acı bir gerçektir. Bediüzzaman Hazretleri, 1952’de İstanbul “Gençlik Rehberi” mahkemesine teşrif ettiklerinde, merhum Eşref Edip Beye verdiği mülâkatta bir başka yangından haber vermişti.

“Karşımda müthiş bir yangın var, alevleri göklere yükseliyor, içinde evlâdım yanıyor, imanım tutuşmuş yanıyor, o yangını söndürmeye, imanımı kurtarmaya koşuyorum” derken sağlığı ve sıhhati yerinde, ama iman ve Kur’ân’dan mahrum insanımızın manen yandığını dile getiriyordu.

Bu yangın hâlâ bütün şiddeti ile devam etmektedir. Ve, bu yangını, dünya saltanatını verseniz de söndürmek mümkün değildir. Çekici ve cazibedar günahlara diz boyu giren insanlık ancak iman ve Âmel-i Salih ile sahil-i selâmete çıkabilir. Siyaset ve diplomatlık bunun yerini tutamaz. Yerini tutmadığını da yaşayarak acı acı görüyoruz.

“Ben iman üzerine mesaimi tanzim etmiş bulunuyorum” diyen Bediüzzaman, önce iman ve iman hakikatlerinin okunması ve istifade edilmesi gerektiğini hayatıyla ortaya koymuştur.

“Yaş kesen, baş keser” atasözünde belirtildiği gibi, ormanlarımızı korumak ve gözümüz gibi ona bakmak insan olmanın bir gereğidir.