Keşif, keramet ve zevkler hakikat mesleğinde gidenler için tehlikeli bir yol.
O yüzden sahabe mesleğinde gidenler bu yolda keramet aramazlar.
Üstad Hazretleri kerametle şereflenen bir insanın bilerek harika haller gösterirse ve eğer nefsi emmaresi de var ise kendine güvenmek, keşfine itimad etmek ve gurura düşmek cihetinde onun keramet değil istidrac olduğunu söylüyor. Nur mesleğinde gidenler ahiret meyvesini dünyada yediren böyle hisler peşinden koşmaktansa istikamet ve lezzetle hayatlarını geçirir.
Çünkü zaman enaniyet zamanı. Enaniyet ise insanı hemen yutar.
Hatta Üstad Hazretleri keşif ve kerametini kaybeden ehli takva bir zatın daha yüksek bir makama çıktığını ve bunun bir ihsanı İlâhî olduğunu söylüyor ve bunu şöyle anlatıyor:
“Kardeşlerim. Bu hakikate binaen, bu adam gibi düşünen veya hüsn-ü zannın verdiği parlak makamları nazara alan zatlar, sizlere bakıp içinizde mahviyet ve tevazu ve hizmetkârlık kisvesiyle görünen şakirtleri âdi, âmi adamlar görür ve der: ‘Bunlar mı hakikat kahramanları ve dünyaya karşı meydan okuyan? Heyhât! Bunlar nerede, evliyaları bu zamanda âciz bırakan bu kudsî hizmet mücahidleri nerede?’ diyerek, dost ise inkisâr-ı hayâle uğrar, muarız ise kendi muhalefetini haklı bulur. (Şuâlar On Üçüncü Şuâ, s. 281)
Yani Nur Talebesi parlak makamlardan hoşlanan ilmî payeler isteyen zatları hayal kırıklığına uğratarak tam bir mahviyete ve tevazu ile hizmetlerini yapmalılar. Çünkü ilmî payeleri ve parlak makamları olmak Nur Talebelerine zarardır. Nefis, enaniyet bir şekilde yol bulup kişiyi iman hakikatlerini kendi şahsına alet yapma tehlikesine düşürebilir. Muhtaç gönüllere tesir etmenin yolu, hiçbir şeye alet olmayan risaleleri nefsimize de alet etmemektir.