Vefanın olmadığı yerde insanlık olmaz. Tarihler hep şunu yazmıştır; nice imanlı ve inançlı insanlar vefalarının uğruna hayatlarını feda etmişlerdir.

Şimdi zamanımızda artık vefa çiçek sevgisinde, böcek sevgisinde, köpek sevgisinde otta otlakta aranır olmuştur.      

Artık anaya babaya, yara yarana sevgi kalmadığı için, vefadan eser kalmadığından vatana ve millete de vefadan söz edilmez olmuş. Siz buna gelin ahlâkın sükûtu, millî ve manevî değerleri bilmemek deyin veya öğretmediler, öğrenmedik söyleyin; ben de dinî terbiye eksikliği iman ve inanç zafiyeti diyeyim.

İşte vefa her yerde lâzım, ama en çok bu noktada lâzım iman zafiyeti ve inançlar noktasından eksiklikler... Genel olarak eğitim ve öğretimimizde büyük eksiklikler var, bunların başında millî ve manevî duyguların sadece fikir bazında ve imtihanları geçmek için öğretilmiş ve öğrenilmiş  olmasıdır...

Eğer geleceğimizi garanti altına almak istiyorsak; geçmişimize ve geçmişte öğretilmiş bilgilere vefa göster- meliyiz... Vefa ise sadece menfaatlerimizin başladığı ve bittiği alanlardaki kazançlarımız ve elde ettiklerimiz ile ifade edilmemelidir. Çünkü hep geçmişteki vefa örnekleri anlatılmakta, özlenmekte ve istenmektedir...

 Zamane gençliği ise vefayı sadece içtikleri boza markasında tanımışlardır. Elbetteki bu gençliğin yetiştirilmesinde en önemli yeri tutan Millî Eğitim sistemimizdeki aksaklıklar başından beri dinî ve ahlâkî bilgilerin öğretilmemesi veya eksik ve yanlış öğretilmesi yolundadır. Bir mil- letin geleceğinin perişaniyeti işte burada saklıdır.

Sağlam bir iman ve itikat terbiyesi bu vefasızlık eğitim sisteminin yaralarını tamir eder ve milletin çocuklarının istikbalini, geleceğini gerçekten millî ve manevî değerler noktasından garanti altına alır. İnsanların köpeğine, böceğine ve bitkilerine olan sevgilerine, bağlılıklarına, vefalarına bir şey demiyoruz, ama hiç olmazsa; şu milletin gençlerinin geleceği noktasından, onların alacağı terbiye noktasından bir vefa örneği gösterilmelidir ve muhakkak ve muhakkak dinî, ahlâkî ve örfî bilgilerin eğitim ve öğretimi; çocuklarımıza tatbiki olarak kazandırılmalı, yapılmalıdır...

Bugün çocuklarımıza seçim vaatleri ile hay huylarla, plansız programsız, gayesiz bir şekilde sadece milletine, anne, babasına, ailesine, bayrağına, vatanına vefasızlık öğretilmektedir. 

Bu durum ise çocuklarımızın, gençlerimizin kendi elleriyle çizdikleri, kendilerinin de inanmadıkları bir vefa örneği ile sadece ve sadece ahlâkî değerlerden yoksun ve dinî bilgilerin hiç olmadığı tavır, davranış ve haller ortaya koymaktadırlar... 

Bu hususta çocuklarımızın suçu bir ise büyüklerinin suçu dokuzdur... Hem aileler, hem çocuklar ve de millet çok iyi bilmelidir ki, bu vefasızlık halleri; çok cefaları peşi sıra getirecektir.