İki kişi neyse de, iki mü’min bir araya geldiği zaman boş lâflar, anlamsız sözlerle birbirlerini boşuna belki de zararına ve belki günahına uğurluyor, ayrılıyorlar.
Hakkı hakikatı konuşmak varken, doğruyu, güzeli, iyiyi, faydalıyı anlatmak varken; böyle insanların dertlerine ne olmuş ki fenalıktan, kötülükten, eksik gördüklerinden, hatadan, günah olan her şeyden konuşuyorlar ve üstüne üstlük de: “Benden duymuş olma, ama… Ben filandan duydum… Doğru mu bilmiyorum, fakat… Her halde öyleymiş, böyleymiş vb.” cümle ve kelimelerle bunları aktarıyorlar, bunların sohbetini yapıyorlar.
Âdeta bazı insanlar bu tarz hareket etmekten zevk alıyorlar. Kardeşinin etinden yiyip zevk almak gibi… Bu tarz işlere alışanlar ve alışkanlık haline getirenler hak ve hakikatın esâmesine ulaşamadıkları için böyle boş işlerle kendilerini avutuyorlar her halde.
Âyetin tehdidine ve hadis-i şeriflerin haberlerine kulak asmayanlar, o uzun dillerine öbür tarafta kendilerini asılmış bulacaklar her halde…
Kötülükten, tahribattan, zarardan ziyandan medet ummak ancak divaneliktir. Kendine ve başkalarına fenalık, kötülük etmektir.
Algılamalarımız, alışkanlıklarımız ve fiillerimiz daima; müsbetin, müsbet hareket ve fiillerin ibrelerinin gösterdiği istikamette olmalıdır. Eğer başımıza bu tarz haller gelmişse tövbe istiğfâr yolu açıktır, zaman geçirmemek ve bir daha yapmamak üzere Rabbimize söz vermek lâzımdır.
Bu konudaki Bediüzzaman’ın şu tesbitini kafalarımıza âdeta çakarak yerleştirmek lâzımdır: “Bâzı ehl-i gayret ve hamiyette, meyl-i tahrip meleke olmuş; tâmire pek alışık değildir. Bâzı ehl-i tecrübe ve tâmir ise, eskisine bir derece meyil ile istidatları pek müsâit değildir. Demek bize bir nesl-i cedîd lâzımdır…”
Rabbim bizleri sadece kudsî hizmetin umde ve düsturları içerisinde istihdam etsin inşallah…