Heyecan verici.
Şevklendirici.
Hayata bir kez daha bağlayıcı.
Ve herkesin peşinde olduğu bir şey, zafer.
Herkes her işinin onunla sonuçlanmasını istiyor.
Herkes ona kavuşmak istiyor.
Yıkan da, yapan da işinin onunla sonuçlanmasını istiyor.
Herkesin sevdalısı o.
Herkes onun yolunda.
Peki akla gelmiyor mu?
Ne zafer diye?
Hakikaten zafer nedir?
Neyi kazanınca, hangi sonuca ulaşınca o ulaştığımız, kazandığımız zaferdir?
İnançlının zaferi nedir?
İnançsızın zaferi nedir?
Bilenin zaferi nedir, bilmeyenin nedir?
Sonuca ulaşanın zaferi nedir, ulaşmayanın nedir?
Peki sonuç nedir?
Kime göredir?
Sonuca ağlayan kim, gülen kimdir?
Zafer, nedir?
 **
Zafer, soru içinde soru sanki.
Ulaştığımız her sonuç, bir başka başlangıca götürüyor bize.
O zaman sonuç nedir?
Sonuca ulaşmak nedir? 
Hangi sonuç zaferdir?
Kimi bir not alır, kimi bir maç kazanır, kimi bir gülücüğe muhatap olur, kimi de, kimi için anlamsız gözüken noktalara ulaşır ve ‘zafer’ der.
Kimi gol atar zafer der, kimi savaş kazanır, kimi bir günaha daha ‘hayır’ der ve ‘zafer bizimdir’ der.
Zafer, ne çok şeydir!
Ne büyülü bir şeydir!
Peki zafer kazanmak nasıl bir şeydir?
En son yaşanan sevinç ne zamandır ve ömrü ne kadardır?
En uzun ömürlü zafer kaç yaşındadır?
Zafer kutlamaları, seçim sonuçları, sınav sonuçları, maç sonuçları diyorlar nedir bunlar?
Ve neyin zaferidir bunlar?
Yolcu insan, biraz yürümek mi; yolda durmak mı; dinlenmek mi; yolun sonuna varmak mı?
Hangisi zafer?
Ya da daha sonrası bir şey mi?
Nedendir, zaferi elde edenlerin bir tarafları hep ağlar?
Sevincin, neşenin birazcık fazlası neden gözyaşlarına boğar insanı?
Yoksa sevinç kaldıramıyor mu bu haleti?
Bunda gerçek sevinçlere bir işaret mi var acaba?
Herkesin, zafer anlayışının farklı olduğunu düşünüyorum.
Herkesin peşinde olduklarının farklı olduğunu düşünüyorum.
Bir yüz güldüren, bir yardım eden, bir elden tutan zafer hali yaşıyor.
O zaman insan kadar zafer mi var âlemde.
**
Fani âlemin, bir tarafı hep biraz eksik gibi geliyor bana.
Sevinirken bir tarafı üzüntü, yaşarken bir tarafı ölüm.
Gerçek zafer, gerçek sevinç, gerçek hayat bu dünyanın ötelerinde bir yerlerde. Ama oralara da buradan geçiliyor. Nereye gideceğini insanın kendisi belirliyor. Çünkü hep yollar ikiye ayrılıyor.
Hak ve batıl.
Zaten dünya da bu iki kavram üzerine kurulmuş.
Zaferi buralarda aramak, uzun ömürlü gülmek, uzun ömürlü düşünmek dünyada mümkün değil gibi.
Asıl sevinç, asıl mutluluk ve işte asıl zafer, fanide bakiyi kazanmak.
Ötelere dikmek gözleri.
Ve asıl ötelerin sevinci, zafer sevincidir.
Gerisi, bahçede oyun oynayan çocuk gibi.
Çocuk ve oyuncaklar.
İşte fani hayat bu kadar!